Արայիկ Հակոբյանը ծառայում էր Շուշիի ԱԻՊԾ-ում
Մեր պատմության հերոսը` հայրենիքի նվիրյալը, բերդաքաղաք Շուշիից էր: Պարտադիր ժամկետային ծառայությունն ավարտելուց հետո Արայիկ Հակոբյանը 2000 թվականից աշխատում էր Շուշիի Արտակարգ իրավիճակների պետական ծառայությունում:
Քսան տարի շարունակ նա ծառայել է ԱԻՊԾ-ում` սկզբում որպես ջոկի հրամանատար, իսկ 2020 թվականի սեպտեմբերի 23-ին` պատերազմից չորս օր առաջ, ստանձնել Երրորդ պահակախմբի պետի պաշտոնը։
2016 թվականին Եղնիկներ կոչվող տեղանքում Արայիկ Հակոբյանը մասնակցել է Արցախյան քառօրյա պատերազմին։
«Բնավորությամբ հանգիստ էր, քչախոս, երբեմն` ինքնամփոփ։ Ուշադիր էր ընտանիքի, հարազատների և ընկերների նկատմամբ։ Բոլորին օգնում էր»,- այսպես են գործընկերները բնութագրում Արայիկ Հակոբյանին։
Ծառայության քսան տարիների ընթացքում ավագ լեյտենանտն արժանացել է բազմաթիվ պատվոգրերի, իսկ 2018 թվականին ՀՀ ԱԻ նախարարի կողմից` «Կանխարգելում, օգնություն, փրկություն» մեդալի։
Պատերազմի ժամանակ վիրավորներին և զոհվածներին էր հանում մարտադաշտից
Դեռ մի քանի օր առաջ էր ստանձնել ԱԻՊԾ Երրորդ պահակախմբի պետի պաշտոնը, երբ սկսվեց պատերազմը: Մեկ ամսից էլ պետք է անցներ ծառայողական թոշակի:
Պատերազմի առաջին օրերից Շուշիի ԱԻՊԾ-ն` փոխգնդապետ Հրանտ Գասպարյանի գլխավորությամբ, մասնակցում էր պատերազմական գործողություններին:
Փրկարար ուժերի վարչության պետ, փոխգնդապետ Գասպարյանը մեզ հետ զրույցում Արայիկին բնութագրեց որպես խիզախ և հզոր տղա, ով արագ կողմնորոշվում էր բոլոր իրավիճակներում և անշեղ կատարում իր առջև դրված ծառայողական պարտականությունները:
Հրամանատարը պատմում է, որ հոկտեմբերին անձնակազմով տարբեր տեղեր են բացազատել և բաժանվել խմբերի: Քանի որ Արայիկը գերազանց տիրապետում էր կապի միջոցներին, այդ օրերին կապավորի աշխատանք էր կատարում: Հետո ամենաթեժ մարտերին վիրավորներին և զոհվածներին էր հանում մարտադաշտից:
Նոյեմբերի 6-ին վիրավորում ստանալուց հետո, հակառակ ընկերների հորդորներին, վիրավոր ընկերներին հոսպիտալ ուղարկելուց հետո շարունակել է մարտը մինչև նոյեմբերի 6-ը` մահացու վիրավորում ստանալը:
«Նա բարեխիղճ էր ոչ միայն իր աշխատանքում, այլև` մարդկային հարաբերություններում: Ոչ միայն մասնագիտությամբ, այլև` կոչումով փրկարար էր` ծնված մարդկանց կյանքեր փրկելու»,- հավելում է փոխգնդապետը:
Արայիկի լուսանկարն այժմ կախված է նրա աշխատասենյակի պատից:
Շուշեցի փրկարարը զոհվել է 2020 թվականի նոյեմբերի 6-ին` Շուշի քաղաքի մատույցներում, (S-72 ) 442 տանկ-հուշարձանի մոտ` վիրավոր զինվորներին շտապօգնության մեքենաներ տեղափոխելու ժամանակ։
Փրկարարական աշխատանքներում ցուցաբերած անձնական խիզախության, կյանքին սպառնացող վտանգի պայմաններում ծառայողական պարտքը կատարելու ժամանակ հերոսաբար նահատակված Արայիկ Պարգևի Հակոբյանը ԱՀ նախագահի հրամանագրով հետմահու պարգևատրվել է «Արիության համար» մեդալով։ Հուղարկավորվել է նոյեմբերի 9-ին` Եռաբլուրում։
Հենց Շուշին ազատագրեն, ոտաբոբիկ էլ կհասնեմ այնտեղ
«Ես չեմ կարողանում Արայիկին մեկ բառով նկարագրել: Արոն բացառիկ էր իր տեսակով. ընկերասեր էր, նվիրված բոլորին, նեղության պահին բոլորին հասնում էր, ձգտում էր, որ իր ընտանքիում սեր ու խաղաղություն տիրեն: Երեխաների ցանկություններն արագ կատարում էր»,- ասում է կինը` Անուշը:
Ազատ օրերին որոշել էր տաքսի վարել, բայց ոչ մեկից գումար չէր վերցնում, չէր կարողանում:
Անուշի խոսքով` Արայիկը սիրում էր իր շուրջը հավաքել ընկերներին ու բարեկամներին: Նվիրված ու հոգատար հայր էր: Օգնում էր երեխաներին դասերը պատրաստել: Շքեղ կյանք և ճոխություն չի սիրել երբեք, ասում էր` լավ մարդ լինենք` հերիք է;
Կյանքում շատ նպատակներ ուներ: Ընտանիքով պապական տանն էին ապրում: Սեփական տան վերևի հարկն էին վերակառուցել: Արոն ուզում էր հարմարավետ ու հանգիստ ապրեր բարեկարգ տանը: Անգամ հասցրել էին տան կահույքն ընտրել, բայց նոր տանը մեկ օր ապրել էլ չհասցրին:
Գրեթե ամեն օր, երբ համար պահ էր լինում, Արայիկը զանգում էր Անուշին և խնդրում, որ իրեն ու երեխաներին լավ նայի, վերջում էլ հուսադրում` ամեն ինչ լավ է լինելու: Բայց Անուշը լավ գիտեր, թե ինչ դաժան և ծանր մարտեր էին ընթանում և ամեն հրթիռակոծության ժամանակ սրտի դողով էր սպասում ամուսնու զանգին: Արայիկը երկար խոսել չէր կարողանում, քանի որ զբաղված էր վիրավորներին և զոհերին տեղափոխելու հարցով և ազատ ժամանակ չէր գտնում:
Նոյեմբերի 4-ին չէր ստացվում կապվել ամուսնու հետ: Անուշի և Արոյի եղբայրներն էլ էին մասնակցում պատերազմին: Զանգել է նրանց և խնդրել, որ գտնեն Արոյին: Այդ օրն Անուշն ամուսնու հետ խոսելիս անգամ արտասվել է: Արոն էլ հանգստացրել է նրան և ասել, որ մարդիկ կան` անգամ շաբաթներով չեն կարողանում կապվել իրենց հարազատների հետ:
Հաջորդ օրն էլ է զանգել և ասել, որ լավ է և ժամանակ չունի երկար խոսելու:
Իսկ վերջին զանգը եղել է նոյեմբերի 6-ին: Զանգել է վաղ առավոտյան, կնոջ հետ ուրախ էր խոսել: Գուցե այդ ուրախության տակ էր ցանկանում թաքցնել պատերազմի դաժան և անխուսափելի իրականությունը, որովհետև այդ զանգից հետո` երկու ժամ անց, հերոս փրկարարը քաջաբար զոհվել է: Նույն օրն է էլ մարտի դաշտից հանել են նրա մարմինը:
Անուշն իրենց երեք երեխաների հետ այժմ ապրում է Ստեփանակերտում: Նոր տուն են ստացել, բայց մայրաքաղաքում իրեն օտարի պես է զգում: ԱԻՊԾ-ում աշխատանքի անցելու խնդրով դիմել է նախարարին և ծառայության պետին, որ սիրելի ամուսու համազգեստը կրի և նրա փոխարեն շարունակի փրկարարի ծառայությունը, քանի որ այդ քսան տարիների ընթացքում երեխաներն այդ համազգեստն են տեսել հայրիկի աշխատանքի գնալու և այնտեղից վերադառնալու ժամանակ:
«Արոն է պակասել տնից, գոնե նրա համազգեստը մնա»,- ասում է Անուշը:
Սկզբում ավելի դժվար էր սիրելի ամուսնու համազգեստը կրելը, ամեն անգամ համազգեստը կրելիս Անուշը դողում էր մարմնով, լարվում ու անհանգիստ էր դառնում: Հիմա հարմարվել է համազգեստին, գործընկերները ուշադիր և մարդկային են նրա հանդեպ: Բայց դժվար է, երբ շուրջբոլորը փրկարարի համզգեստով են և միայն իր սիրելի փրկարարն է բացակայում նրանց շարքերում:
Անուշն իր ապագան Շուշիում է պատկերացնում, երազում է Շուշի վերադառնալ և ապրել Արոյի վերակառուցած տանը:
«Հենց Շուշին ազատագրեն, ոտաբոբիկ հասնելու եմ այնտեղ»,- արտասվելով զրույցն ավարտում է Անուշը:
Հասմիկ Հակոբյան
