Արամը զոհվեց Ջերմուկում

Արամ Կիրակոսյանն Աշտարակ քաղաքից էր: Սովորել է Աշտարակի Վարդգես Պետրոսյանի անվան հիմնական դպրոցում, որից հետո երեք տարի ուսանել է Արհեստագործական ուսումնարանում և ձեռք բերել խոհարարի մասնագիտություն: Որոշել էր քրոջ պես խոհարար դառնալ: Արամը շատ նպատակներ ուներ. երազում էր ծառայությունից հետո աշխատել և ամուսնանալ: Ընկերուհի ուներ. նրա հետ էր կապում իր նպատակները:

2021 թվականի մարտի 1-ին Արամ Կիրակոսյանը պարտադիր զինվորական ծառայության է անցել Վայքի N զորամասում: Մեկ տարի ծառայելուց հետո նրան տեղափոխել են Ջերմուկի N զորամաս, որտեղ և շարունակել է ծառայությունը: Արամը գոհ էր ծառայությունից, բայց անհամբեր սպասում էր տուն վերադառնալուն:

Զինծառայության ընթացքում ամեն օր զանգում էր ընտանիքի անդամներին: Սեպտեմբերի 12-ին գիշերային հերթապահության էր: Այդ օրը հորը վիրահատել էին: Արամն ուզում էր երեք օրով արձակուրդ գնալ, տեսակցել հորը: Հետո մտածեց, որ այդ պահին այդ հնարավորությունը չունի:

«Որ գամ, հետո ոնց հետ դառնամ»,- ասել է մորը:

Սեպտեմբերի 12-ին զորամասում տագնապ են տվել և զինվորներին դիրքեր բարձրացրել: Զանգեց մորն ու ասաց, որ կարող է անհասանելի լինի, քանի որ դիրքեր են բարձրանում:

Սեպտեմբերի 13-ին հայ-ադրբեջանական սահմանին թշնամին սանձազերծեց ռազմական գործողություններ: Ջերմուկի շփման գծում իրավիճակը նույնպես լարված էր: 

Հաջորդ օրը մայրը`տիկին Քրիստինեն, հիվանդանոցում հերթական բուժօգնությունը ստանալիս լսեց, որ պատերազմ է: Չէր հավատում: Անընդհատ որդուն էր զանգում, բայց երկար ժամանակ կապի դուրս գալ չէր կարողանում: Հետո Արամն ընկերոջ հեռախոսահամարով զանգեց մորը և ասաց. «Մա′մ, տագնապ են տվել, պատերազմա: Գնում ենք դիրքեր: Մամ, նենց բաներ են վերևից գլուխներիս թափվում»:

Հենց խոսելու ժամանակ էլ Արամի մոտ արկ ընկավ:

«Էս անգամ էլ փրկվեցի, մա՜մ»,- ասաց Արամը: 

Վերջին անգամ մորը զանգեց սեպտեմբերի 14-ին: Տիկին Քրիստինեի խոսքով` շատ տխուր էր: Ասաց` կզանգեմ երբ հարմար կլինի:

«Ոնց որ չկշտանայի նրա հետ խոսելուց: Այնքան էի կարոտել»,- արտասվելով ասում մայրը:

Մեկ ամիս տեղեկություն չեն ունեցել և միայն սեպտեմբերի 21-ին են գտել նրան` Ջերմուկում անմահացած: 

Թշնամին գրավել էր Արամենց դիրքը: Դիրքի տղաներից ոչ ոք ողջ չի մնացել: Հետնահաջի հրամանի ժամանակ բոլորն էլ զոհվել են, նրանց հետ`  հրամանատարն էլ:

Արամ Կիրակոսյանին հուղարկավորել են սեպտեմբերի 23-ին` իր ծննդյան օրը: Արամն այդպես էլ չապրեց իր կյանքի 20-րդ գարունը:

Բարի և խելացի Արամը

Արամի ծնողներն ապրում են Աշտարակում` ոչ բարեկեցիկ պայմաններում: Մայրն ուռուցք ունի, երեք անգամ վիրահատություն է տարել: Հայրը ևս վատառողջ է:

Տիկին Քրիստինեն ասում է, որ բարի ու խելացի տղա էր Արամը: Բնագիտական առարկաներն էր նախընտրում: Ուսման հանդեպ հատուկ սեր չուներ, բայց միշտ պատրաստ էր ներկայանում դասերին: Ամեն ինչ յուրացնում էր ուսուցիչների պատմածից և միշտ բարձր գնահատականներ էր ստանում: 

Մինչև բանակ զորակոչվելն Արամն աշխատում էր խանութում` օրական 1500 դրամ վաստակելով: Մայրը միշտ ասում էր որդուն, թե դա ինչ գումար է, որ նա դրա դիմաց աշխատում է:

«Ամեն ինչ փողի մեջ չէ, մամ: Ուզում եմ աշխատել, որպեսզի փորձ ձեռք բերեմ, մի բան սովորեմ հենց ինձ համար: Հետո միասին բիզնես կդնենք»,- մորը պատասխանում էր Արամը:

Ընկերասեր էր, որի համար բանակում ծառայելու ընթացքում մայրիկին միշտ խնդրում էր ամեն անգամ ծառայակից ընկերների համար էլ քաղցրավենիք ուղարկել:

«Արամ, հարս եմ ուզում, հարս», ասում էր մայրը:

«Մամ, մի քիչ էլ սպասիր, գամ, կմաուսնանամ, կաշխատեմ, քեզ թագուհու նման կպահեմ»,-ասում էր Արամը:

Արամը երազում էր ծառայությունից վերադառնալուց հետո վիրաբույժ դառնալ և բուժել իր մայրիկին:

«Խելոք, պարզ ու մեծահոգի էր Արամը»,- մեզ հետ զրույցում այսպես էր եղբորը բնութագրում Վարդը:

Վարդի խոսքով` նեղության մեջ ընկած յուրաքանչյուր մարդու օգնության էր հասնում ամեն վայրկյանին:

Մայրը հիշում է, որ մի օր Վայքում տեսակցության էին գնացել Արամին: Արամը զբոսանքի ժամանակ առաջարկեց քրոջն ու նրա ամուսնուն սարը բարձրանալ: 

Արամն առաջինը բարձրացավ, նստեց ժայռին և հպարտ ասաց. «Տեսաք` դուք ինձ չկարողացաք հաղթել: Ես առաջինը բարձրացա վերև»;

2023 թվականի մարտի 1-ին Արամ Կիրակոսյանը պետք է զորացրվեր: Հայրենիքի նվիրյալը բարձրացավ վերև` բոլորից վերև: 

Հիմա ամենավերևում նայում է բոլորին` հպարտ և հաղթական, և գուցե ասում` տեսաք, ես հաղթեցի….

Հասմիկ Հակոբյան