Երբ հիշում եմ 2018 թվականի «հեղափոխական» հեղաշրջողների ու ոգևորվածների, Նիկոլի ծննդյան օրը սպիտակ վերնաշապիկներով հրապարակ վազող ու տրնգի տվողների և քաղաքական ներկա ընդդիմադիր համարվողների ու նրանց ծարավը ջրողների դեմքերը հիմա, ապա ես այն նմանեցնում եմ շատ փչած ու հետո սմքած փուչիկի՝ ճմրթված, օգտագործված ու դեն նետված...
Սարսափելի ու զզվելի է, երբ հիասթափվում ես կամ էլ օգտագործվում ու դեն ես նետվում...
Առավել ահավոր, երբ դասեր չես քաղում և կրկին փորձում ես բախտդ ու կրկին դեն նետվում՝ կրկնակի, եռակի օգտագործված և շարունակում կամա թե ակամա խաղալ դրանց խաղի կանոններով ու հրահանգներով:
Այս անտարբերության, պասիվության և դիտորդի կարգավիճակում գտնվողների թվաքանակի աճն իմ կարծիքով հենց հիմնականում նաև դրա հետևանքն է:
Հիմա էլ կրկին իրենց անհաղորդի ու երկարականջի տեղ դրած հասարակական շատ կազմակերպություններ՝ նախկին «մարտնչող գրանտակերներ», լուռումունջ, ջայլամակերպ հետևում են 90-ականների նման հանցագործությունների աճին ու իրենց գովերգած դեմոկրատական օրենքների ոտնահարումներին, ոստիկանական, իրավապահ մարմինների «աբլավներին» և «մասկի շոուներին»:
Կարծես ոչինչ չի կատարվում և նախկինում փոքրագույն զանցանքների համար իրենց եվրոպական կառույցների դռների առաջ մատաղ անողներն իրենք չէին...
Իսկ այդ «աբլավները», «ռեյդերը» բնորոշ են բոլշևիկյան պետությանը՝ 30-ական, հետպատերազմյան տարիներին ու 90-ականների «բեսպրեդելների», լկտի հանցագործությունների առաջը մի կերպ առնելուն:
Այսինքն. СИЛА ЕСТЬ УМА НЕ НАДО սկզբունքով՝ բերետով, թե՛ առանց բերետի, դիմակով, թե՛ առանց դիմակի...
