«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Կարեն Անդրեասյանի՝ Բարձրագույն դատական խորհրդի նախագահի պաշտոնը զբաղեցնելուց հետո մինչ օրս ԲԴԽ-ն դատավորների կարգապահական պատասխանատվության գործերով կայացրել է վեց որոշում, որոնցից մեկով դադարեցրել է դատավորի լիազորությունները, մեկով դատավորին հայտարարել խիստ նկատողություն, երկուսով՝ նկատողություն, մեկ գործով վարույթը կարճվել է, քանի որ համապատասխան դատավորը ԲԴԽ-ի կողմից հարցի քննության ընթացքում գնացել է թոշակի, մեկ գործով էլ միջնորդությունը թողնվել է առանց քննության՝ ԲԴԽ-ում հարցի քննության՝ օրենքով նախատեսված ժամկետը լրանալու հիմքով:
Ասել է թե՝ նշված ժամանակահատվածում դեռևս չի գրանցվել մի դեպք, երբ ԲԴԽ-ն մերժի դատավորին պատժելու՝ արդարադատության նախարարի միջնորդությունը: Այսպիսի ժամանակահատված ԲԴԽ-ի գործունեության մոտ հինգ տարվա ընթացքում դժվար է մտաբերել: Դժվար է մտաբերել նաև իրավիճակ, երբ ԲԴԽ նախագահն ու արդարադատության նախարարը լինեն մտերիմ ընկերներ, ԲԴԽ նախագահի կինը և արդարադատության նախարարը լինեն նույն ընկերության բաժնետերեր: Արդյո՞ք այս դեպքում հնարավոր է ԲԴԽ նախագահից ակնկալել անաչառ վերաբերմունք համատեղ տնտեսական շահ ունեցողի բերած միջնորդությանը: Արդյո՞ք Գրիգոր Մինասյանի միջնորդությունները լավագույն հնարավորությունը չեն Կարեն Անդրեասյանի համար պատժելու, ինչպես ինքն է ասում, «Ալի Բաբային և նրա 40 դատավորներին»:
Նշենք, որ նախարար եղած ժամանակ Կարեն Անդրեասյանը բազմաթիվ միջնորդություններ է ուղարկել ԲԴԽ, որոնց ճնշող մեծամասնությունը չի բավարարվել: Արդյո՞ք հիմա ինքը՝ որպես բավարարող կամ մերժող մարմնի նախագահ, ի վիճակի է խորամուխ լինել իր ընկերոջ միջնորդությունների դեմ բերված հակափաստարկների իրավական բովանդակության մեջ և կայացնել արդարացի որոշում: Հիշյալ հարցերի պատասխանները թողնելով ընթերցողներին ու իրավաբանական հանրությանը՝ անդրադառնանք 2023 թվականի հունվարի 18-ին նշանակված ԲԴԽ նիստին, որի ընթացքում քննվելու է Հայաստանի Հանրապետության Վճռաբեկ դատարանի քաղաքացիական պալատի դատավոր Սուրեն Անտոնյանին կարգապահական պատասխանատվության ենթարկելու հարցը: Արդարադատության նախարար Գրիգոր Մինասյանը Սուրեն Անտոնյանին «մեղադրում է» մոտ 16 տարի առաջ՝ 2007 թվականին վճռաբեկ բողոքներից մեկը վարույթ ընդունելու համար (հանրությունը սովորաբար Վճռաբեկ դատարանից դժգոհում է վճռաբեկ բողոքները վարույթ չընդունելու համար):
Ինչպե՞ս է ստացվել, որ Վճռաբեկ դատարանի այդ որոշմանն անդրադառնում են այսքան տարի անց: Բանն այն է, որ 2022 թվականի հուլիսի 6-ին Ազգային ժողովն ընդունել է «Հայաստանի Հանրապետության դատական օրենսգիրք» սահմանադրական օրենքում փոփոխություններ և լրացում կատարելու մասին օրենքը, որով նախատեսվել է, որ կարգապահական վարույթ հարուցելու առիթ է նաև ՄԻԵԴ վճռի ուսումնասիրության արդյունքում առերևույթ կարգապահական խախտման հատկանիշներ պարունակող արարքի հայտնաբերումը, եթե ՄԻԵԴ վճռի ուժի մեջ մտնելուց հետո չի անցել 15 տարի:
Ընդ որում, Ազգային ժողովը, անտեսելով սեփական աշխատակազմի փորձագիտական և վերլուծական վարչության եզրակացությունը, այդ դրույթին տվել է հետադարձ ուժ՝ նախատեսելով, որ մինչև տվյալ օրենքի ուժի մեջ մտնելը կատարված խախտումներով ևս կարող է վարույթ հարուցվել, ինչը Սահմանադրության կոպիտ խախտում է: Եվ ահա, հիշատակված գործով ՄԻԵԴ-ը 2015 թվականին կայացրել է վճիռ, որի հիման վրա այսօր փորձում են կարգապահական պատասխանատվության ենթարկել դատական համակարգի ամենահարգված ներկայացուցիչներից մեկին՝ Սուրեն Անտոնյանին:
Փաստորեն, ԲԴԽ-ի դեպքում էլ է ախորժակն ուտելիս բացվում, և հերթը Վճռաբեկ դատարանի դատավոր Սուրեն Անտոնյանինն է: Իմիջիայլոց, այս գործին ծանոթ իրավաբանները պնդում են, որ եթե ԲԴԽ-ն այս գործով կարգապահական պատասխանատվության ենթարկի Սուրեն Անտոնյանին, և վերջինս դիմի նույն ՄԻԵԴ, ապա Եվրոպական դատարանը ԲԴԽ-ի որոշումից քարը քարի վրա չի թողնի: Ստացվում է, որ անցանկալի դատավորներից ազատվելու իր այսրոպեական խնդիրների լուծման համար օրվա քաղաքական իշխանությունը թույլ է տալիս իրավունքի այնպիսի աղաղակող խախտումներ, որոնց համար տարիներ հետո Եվրոպական դատարանում պատասխան է տալու Հայաստանի Հանրապետությունը»:
Առավել մանրամասն՝ թերթի այսօրվա համարում
