ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարությունը հանրակրթական ուսումնական հաստատություններ է ուղարկել «Սահմանաբնակ երիտասարդների ներուժի բացահայտում» ՀԿ-ի կողմից գրված «Խաղաղաշինական կրթություն» (https://lib.armedu.am/article/479) անվանումով ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռ­նարկը` «­Հա­սա­րա­կա­գի­տութ­յուն» ա­ռար­կա­յի ու­սուց­իչների համար նախատեսված։

Ձեռնարկը պատրաստվել է Եվրոպական միության ֆինանսական աջակցությամբ և երաշխավորված է ՀՀ Կրթության, գիտության, մշակույթի և սպորտի նախարարության կողմից։

Ինձ համար որպես պատմության մասնագետ, որը իրավունք ունի ցանկացած հանրակրթական ուսումնական հաստատությունում աշխատելու որպես «­Հա­սա­րա­կա­գի­տութ­յուն» ա­ռար­կա­յի ու­սուց­իչ, մտահոգում է ոչ միայն այս ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռ­նարկի բովանդակային մասը այլ նաև այն կարևորագույն հանգամանքը թե ի՞նչ գիտամանկավարժական կամ ուսումնամեթոդական հենք ունի «Սահմանաբնակ երիտասարդների

ներուժի բացահայտում» հասարակական կազմակերպությունը, որը իրեն թույլ է տվել գրել նմանօրինակ ձեռնարկ` հանրակրթական ուսումնական հաստատությունների  «­Հա­սա­րա­կա­գի­տութ­յուն» ա­ռար­կա­յի ուսուցիչների համար։

Ձեռնարկը ուսումնասիրողը 1-ինը կմտածի թե այն ուղղակի գրված է թուրք-ադրբեջանական հասարակության նման հասարակություն ունեցող  դպրոցահասակ երեխաների համարը,  այսինքն` մի հասարակության համար, որը չի հանդուրժում այլ էթնիկական հանրույթների կամ ազգային փոքրամասնությունների գոյությունը իր երկրում և ցանկանում է բնաջնջել իր հարևան ժողովուրդներին և չի ուզում հաղաղ ապրել իր հարևան երկրների հետ։

«Խաղաղաշինական կրթություն» անվանումով ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռ­նարկը կոնցեպտուալ առումով չի արտացոլում և չի տալիս այն Էքզիստենցիալ (գոյաբանական) անվտանգային մարտահրավերներից դուրս գալու ելքերը, որոնց առջև մեր երկիրը կանգնած է 2020 թվականի նոյեմբերի 9-ից մինչ օրս։

Ձեռնարկի ներածական բաժնում գրված է. «Խաղաղաշինական կրթության նպատակն է սովորեցնել, թե ինչպես լուծել կոնֆլիկտն (հակամարտություն) առանց բռնության, հարգել կյանքի և իրավունքների բոլոր ձևերը և ներգրավվել խաղաղության

կառուցման մեջ քաղաքացիական գործունեությամբ: Այն նաև օգնում է սովորողներին գնահատել միջմշակութային բազմազանությունը, յուրացնել խաղաղ մասնակցության հմտություններ և պատկերացնել ապագան առանց պատերազմի»։

Ձեռնարկի 26-րդ էջում գրված է. «նորվեգացի սոցիոլոգ Յոհան Գալթունը խաղաղաշինությունը սահմանել է որպես ինքնակարգավորվող հասարակարգերի ստեղծման գործընթաց, որը «վերացնում է պատերազմի պատճառները և առաջարկում այլընտրանքներ այն պարագայում, երբ պատերազմը դեռևս սպառնալիք է»։ Կոնֆլիկտի հաղթահարման մեխանիզմները պետք է «ներկառուցվեն հասարակարգի մեջ և ներկա գտնվեն այնտեղ՝ որպես ջրամբար, որից կարող է օգտվել համակարգը, ճիշտ այնպես, ինչպես առողջ մարմինն ունի սեփական հակամարմիններ ստեղծելու ունակություն և կարիք չունի ժամանակավոր բժշկական միջամտությունների»»։ Այսինքն ռեալ ցեղասպանության վտանգի առջև կանգնած հասարակության մատաղ սերնդին փորձում են հրամցնել կեղծ երևակայական հիպոթեզեր, որոնց օգնությամբ հնարավոր է կանխել պատերազմները, դպրոցական երեխան պետք է իմանա, որ պատերազմներին հակազդում են քաղաքացիական գործունեությամբ այլ ոչ թե համարժեք պատասխան ռազմական գործողությամբ։

Այսպիսով` ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռ­ներկում առաջ քաշված ձևակերպումները միտված են «բթացնելու» նոր սերնդի ինքնապաշտպանական բնազդը։

Ու ամենամեծ զավեշտը նա է, որ ՀՀ ԿԳՄՍ նախարարությունը նմանօրինակ կեղծ հիպոթեզերից կազմված ուսումնաօժանդակ ձեռնարկները երաշխավորում և բաժանում է հանրակրթական դպրոցների ուսուցիչներին։

Մեր այսօրվա կրթական համակարգը առավել քան երբևէ պետք է խարսխված լինի «Ռազմահայրենասիրական» կրթության վրա այլ ոչ թե կեղծ «Խաղաղաշինական» կրթության վրա։ Հանրակրթական դպրոցը ավարտած ցանկացած աշակերտ շատ հստակ պետք է իմանա և գիտակցի, որ իր երկրի խաղաղության միակ հիմքը ուժեղ և մարտունակ բանակ ունենալու մեջ է։

Ամփոփում

Ստացվում է, որ ադրբեջանական դպրոցներում 4-րդ դասարանից սովորեցնում են թե ինչպես կարելի է կացինով մորթել հայերին իսկ մեր դպրոցներում ԵՄ-ի աջակցությամբ ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռ­նարկների միջոցով քարոզում են «Խաղաղաշինություն»` ՀԿ-ական տրամաբանությամբ։

Ու որևէ պատահականություն չկա Նիկոլ Փաշինյանի որդեգրած «Խաղաղության օրակարգի» և «Սահմանաբնակ երիտասարդների

ներուժի բացահայտում» ՀԿ-ի կողմից գրված «Խաղաղաշինական կրթություն» անունը կրող ու­սում­նաօ­ժան­դակ ձեռնարկի միջև։