Պատերազմից հետո անընդհատ ինձ հանգիստ չի տալիս իմ չծնված թոռնիկի «կարոտը»: Միշտ ասում եմ՝ մենք 5000 զոհ չենք ունեցել, հաշվեք նաև այդ տղաների չծնված զավակներին, նվազագույնը 2-ը....
Չզարմանաք, մենք արդեն անգամ անունն էինք որոշել.... հիմա ամեն անգամ փողոցում սայլակով փոքրիկի տեսնելիս հոգիս կուչ է գալիս, մղկտում իմ ճղակոտոր տանը այլևս երբեք նրա՝ իմ չծնված փոքրիկի ձայնը չլսելու մտքից, բայց ինձ գոնե սփոփում է մյուս թոռնիկներիս գոյությունը, իսկ քանի ընտանիք կորցրեց իր միակ ու չամուսնացած զավակին.....
Պատերազմից հետոմիայն հասկացա, թե որքան կարևոր է մեզ համար ունենալ 18-ը լրացած տղաների սերմի բանկ.... գիտեմ, որ դա կարող է շատ թանկ արժենալ, բայց մեր տղաների շարունակությունն ունենալը, միակ զավակին կորցրած ծնողներին գոնե իրենց զավակի շարունակությունն ունենալու երջանկությունը պարգևելը, և առավել ևս մեր գենոֆոնդի պահպանման նման հնարավոր տարբերակ ունենալը միլիոն անգամ թանկ ու կարևոր է, կարծում եմ:
Զարմանում ու զայրանում եմ, թե ինչու շատ լավ հասկանալով, որ ուշ, թե շուտ պատերազմելու ենք, նախկին ու ներկա որևէ իշխանություն մինչ պատերազմը չզբաղվեց այս կարևորագույն խնդրով: Եվ հիմա էլ, երբ ամեն օր զինվոր ու տարբեր պատճառով տասնյակ երիտասարդներ ենք կորցնում, ինչու չենք նախաձեռնում այդ կարևորագույն գործը: Անգամ, եթե այս իշպանություններից դա սպասելի չէ, ապա կարող ենք, չէ, ամբողջ ազգով ստեղծել որևէ դրամագլուխ և նախաձեռնել այս գործը:
Համոզված եմ սրա մասին շատերն են մտածում, գուցե նաև փորձեր արվել են, բայց հիմա պետք է այն դարձնել օրակարգային ու լուծում պահանջել՝ ինքներս մեզանից, բոլորից:
Ասում ենք տղաների հիշատակը վառ կպահենք, ավելի լավ է տղաների օջախներն ու տոհմածառը կենդանացնենք, այ սա կլինի մեծ գործ:
Առաջարկում եմ հանրային մեծ հնչողություն տալ այս խնդրին, որի համար դիմում եմ բոլոր մասնագետներին՝ ծանոթ ու անժանոթ բժիշկներին, գենետիկներին, չգիտեմ՝ էլ ովքեր կարող են աջակցել այս կարևորագույն խնդրի լուծմանը:
Օրեցօր դատարկվող երկրի համար սա նաև ժողովրդագրական խնդրի լուծման տարբերակ է.....
Խոսեք, հայեր, արձագանքեք:
