Որ գյուղ գնում եմ, լացս գալիս է․ մարդկանց մենակ են թողել։
Ի՞նչ պաշտոնյա, ի՞նչ պետական հոգածություն։
Սկսեմ իմ զոմբի արյունակցից, որ նիկոլ է ընտրել և մինչ օրս էլ նիկոլի արևով են երթվում ընտանյոք։ Ապրում է Լոռվա մարզում, ոչ կաթի մթերումն է կազմակերպված, ոչ այլ գյուղմթերքի մթերումը։ Մի ճանապարհ են կիսատ պռատ դզել-փչել, դա էլ ոչ մի բարգավաճում սոցիալ-տնտեսական մասնաբաժնով գյուղացուն չի բերել։ Առողջապահական համակարգն էլ գյուղերի վրա մեծ սարից թքած ունի։ Չնայած, էս դեպքում գյուղացին քաղաքացուց ավելի լավ վիճակում է, քանի որ բժշկի դուռն ընկնելուց մի անասուն կմոռթի-կծախի, բուժման ծախսերը կփակվի։
Անցանք Գեղարքունիկի մարզի ադրբեջանցիների կրակի տակ ապրող գյուղերին ․․․ Ի՞նչ ասեմ, եթե այստեղ մի ասֆալտելա սկի չեն փռել, հայտնի կՕռտՕլ ցանելուց էլ գյուղացու գլխին ԱԹՍ են թռցնում, կամ կրակում։ Էս գյուղերում ամեն մեկի տուն հիմա պետք է մտնեին, առաջինը տեղական ինքնակառավարման մարմիններ ներկայացնող պաշտոնատերերը, հետո մարզային ու հանրապետության։
Նրանք, գուցե, ըստ ոմանց ժեխ են, զոմբի, կամ, պարզապես ապուշ, որովհետև նիկոլի ոտքի տակ ոչխար են մոռթել, բայց նրանք իմ երկրացիներն են ու ես ․․․ Ես շատ վատ եմ զգում ու, հա ․․․ լացս գալիս է, որովհետև լքել ենք նրանց բոլորս, ջերմություն չենք տալիս։ Մեկս նեղացած, որովհետև ․․․ անուղեղ են, չենք կարողանում ներել, մյուսներն էլ սրանց օգտագործելուց են միայն լավ, հետո ջաՅնամ թե չեն կոտորվի։
Գիտե՞ք այս մարդկանց համար ո՞վ է մի բան անում․ Վորլդ Վիժնը, Կարիտասը, ՄԱԿ-ը և այլ միջազգային կազմակերպությունները։
- Բա պետությունը ոչինչ չի անո՞ւմ՞ հարցնում եմ ամեն տեղ
- Տո, չէ, այ ցավդ տանեմ, ի՞նչ պետություն, պետություն կա՞, գրեթե բոլոր տեղերում այսպես են պատասխանում։
Չկան վատ մարդիկ, կան վատ ղեկավարներ ու չկա համակարգ, որ այդ ղեկավարներից կախում չունենա սովորական մահկանացուն։
