Արդեն ավանդական պրակտիկ է Ադրբեջանի մոտ, որ նախ տեղեկատվական հենքն են ապահովում՝ հայտարարելով, որ, օրինակ, Հայաստանի զինված ուժերը կրակում են ադրբեջանական հենակետերի վրա: Կամ Արցախի հենակետերից կրակում են իրենց հենակետերի վրա. անդադար այս տեղեկատվական սոուսը պատրաստում են, որից հետո տեղի է ունենում հերթական ագրեսիան: Այս մասին Հանրային հեռուստատեսության հետ հարցազրույցում նշել էՀատուկ հանձնարարություններով դեսպան Էդմոն Մարուքյանը:
«Որպեսզի մեր կողմից կանխարգելիչ միջոցառումներ իրականացվեն տեղեկատվական դաշտում, մենք միջազգային հանրությանն իրազեկում ենք, որ Ադրբեջանը հերթական անգամ սուտ տեղեկատվություն է տարածում: Առաջինն այն է, որ հայկական դիրքերից նախահարձակ կրակոց տեղի չի ունենում երբեք, երկրորդը, Ադրբեջանն ինքը կրակում է, ինքը մամուլի հաղորդագրություն տալիս, հետո այդ ձեւավորված տեղեկատվական հոսքի վրա ինչ-որ սադրանք է անում, որը բազմիցս տեսել ենք, եւ ասվում է՝ պատասխան քայլեր ձեռնարկվեցին»,-ասաց նա:
Մարուքյանը կարեւորեց, որ այս իրավիճակում խաղաղապահ զորախումբը լինի զգոն, պատրաստ լինի ցանկացած սադրանքի:
Հարցին, թե ինչու է Ադրբեջանը գնում նման սադրանքի, արդյոք նրա համար, որ լայնամասշտաբ պատերազմ սկսի, քանի որ բանակցությունները տեղից չեն շարժվում, թե՞ բանակցությունները սկսել են տեղից շարժվել եւ Ադրբեջանը փորձում է խոչընդոտել դրա ընթացքը, Մարուքյանը պատասխանեց. «Արդեն պրակտիկա է դարձել, որ հանդիպումներից առաջ հարձակումներ են տեղի ունենում, իսկ երբ վակուում է առաջացել բանակցություններում, այդ ժամանակ նաեւ լայնամասշտաբ գործողություններ են եղել: Գոնե սեպտեմբերյան հարձակման մասին կարող եմ ասել, որ օգոստոսի 30-ին եղել է Շառլ Միշել- Փաշինյան-Ալիեւ հանդիպումը, որից հետո շուրջ 10 օր տեղեկատվություն էին տալիս, թե հայերը կրակում են, որից հետո եղավ այդ մեծ ագրեսիան:
Հիմա չենք կարող ասել, որ կա բանակցային վակուում, որովհետեւ բանակցությունները շատ ինտեսնիվ են ընթանում: Այդ ընթացքում փորձ է արվում հայկական կողմերի վրա ճնշում գործադրել: Դա արտահայտվում է հողի վրա տարատեսակ սադրանքներ իրականացնելով, որն ուղեկցվում է տեղեկատվական արշավով, որը շատ կարեւոր է: Այդ տեղեկատվական արշավի դեմը մենք պետք է առնենք եւ ԱԳՆ-ի վերջին հայտարարությունը հենց դրա մասին էր»:
Ինչ վերաբերում է բանակցությունների արդյունքներին, Էդմոն Մարուքյանն ասաց. «Մենք խոսում ենք վերջնարդյունքի մասին: Վերջնարդյունքը պետք է լինի այն, որ բոլոր եղած խնդիրները կարգավորվեն: Բանակցային մենյուում ունենք, օրինակ, 15 հարց, որոնք մեկ օրում, բնականաբար, չեն հասցեագրվում: Բանակցությունների արդյունքում քայլ առ քայլ պետք է շարժվել առաջ, ամեն հարցին լուծում գտնել: Այս պահին էլ գործընթացը կանգնած չէ, քայլ առ քայլ լուծումներ են գտնվում եւ գնում առաջ: Թե երբ կլինի այդ վերջնարդյունքը, ոչ ոք չի կարող ասել, որովհետեւ շատ կնճռոտ հարցերի լուծումը դեռ առջեւում է»:
Ինչ վերաբերում է նրան, թե որ քարտեզները պետք է դրվեն սահմանազատման հիմքում, Մարուքյանը նկատեց. «Քիշնեւում քննարկման ժամանակ խոսք է եղել 1975 թվականի Խորհրդային Միության գլխավոր շտաբի քարտեզի մասին, ինչը քննարկման ժամանակ համարվել է, որ հիմք կընդունվի: Ադրբեջանը հիմա հայտարարում է, որ չկա պայմանավորվածություն: Մեծ հաշվով Ադրբեջանի հայտարարությունը պետք է արձագանք գտնի նաեւ ԵՄ նախագահի կողմից»:
Մարուքյանը հիշեցրեց, որ Վաշինգտոնում ԱԽ քարտուղար Արմեն Գրիգորյանի, Հիքմեթ Հաջիեւի եւ Մայքլ Սալիվանի հանդիպման ժամանակ հստակ արձանագրվել էր, որ պետք է լինի միջազգային մեխանիզմ ԼՂ-ի հայերի իրավունքների եւ անվտանգության ապահովման, որից հետո Ադրբեջանն էլի հայտարարել էր, որ իրենք որեւէ մեխանիզմ չեն պայմանավորվել, թեեւ քննարկել են:. «Նախկինում իրենք հայտարարում էին, որ ԼՂ-ի հետ կապված որեւէ հարց չեն քննարկում, քանի որ դա իրենց ներքին գործն է: Փակ հանդիպմանը քննարկում են, հրապարակային ասում են՝ չենք քննարկել: Հիմա նույնը քարտեզի պատմությունն է: Բնականաբար քարտեզների հարցը քննարկվել է, եղել է ընկալում, որ դա կլինի որպես հիմք, բայց Ադրբեջանն ասում է՝ չէ, մենք դա չենք պայմանավորվել: Այստեղ դրական այն է, որ նման բարձր մակարդակում կոնկրետ քարտեզի մասին հստակ խոսակցություն է եղել»,-ընդգծել է Մարուքյանը:
Հարցին, թե միջազգային հանրության մոտ կա՞ ընկալում, որ պետք է միջազգային երաշխավորներ լինեն հայ-ադրբեջանական հնարավոր համաձայնագիրը կյաիքն կոչելու համար, Մարուքյանը պատասխանել է. «Մենք հիմա մի աշխարհում ենք ապրում, որտեղ որեւէ մեկը որեւէ բանի համար որեւէ հարցով երաշխավոր լինել: Կամ եթե ուզում էլ է, դրա երաշխավոր լինելու հանգամանքը անդադար վիճարկելի է, որովհետեւ երկրորդ համաշխարհային պատերազմից հետո ստեղծված աշխարհակարգը փլուզվել ավարտվել է: Այս պայմաններում շատ բարդ է ասել, որ այս կամ այն երկիրը կամ այսինչ մարմինը պատրաստ են լինել երաշխավոր հայ-ադրբեջանական պայմանագրի ստորագրման համար: Այդոքւհանդերձ դրան այլընտրանք չկա, պետք է շարունակել աշխատել եւ գտնել լուծումներ»:
