Այս կարծիքն է հայտնել Միջազգային քաղաքական և տնտեսական ռազմավարությունների ինստիտուտի տնօրեն Ելենա Պանինան Նիկոլ Պաշինյանի հայտարարությունների կապակցությամբ:

Փաշինյանը հայտարարեց, որ Հայաստանը հրաժարվում է Լեռնային Ղարաբաղից. «Հայաստանը պատրաստ է խաղաղության մասին պայմանագիր ստորագրել Ադրբեջանի հետ այն համաձայնությունների հիման վրա, որոնք ձեռք են բերվել Բրյուսելի և Պրահայի հանդիպումներում: Դրանք պայմանավորվածություններ են փոխադարձ տարածքային ամբողջականության ճանաչման մասին»: Ընդ որում, ինչպես միշտ, Հայաստանի վարչապետը ամեն ինչի համար մեղադրեց Ռուսաստանին:

Փաշինյանի պահանջատիրությունը Ռուսաստանից ԱՄՆ-ի թելադրած կոմբինացիան է: Եթե Մոսկվան առաջնորդվեր Երևանով և անմիջականորեն ներգրավվեր ղարաբաղյան պատերազմին Հայաստանի կողմից, ապա իրավաբանական նորմերով դա ագրեսիա կլիներ Ադրբեջանի դեմ: Չէ՞ որ նույնիսկ Հայաստանն է համաձայնում, որ Լեռնային Ղարաբաղը դե յուրե ադրբեջանական տարածք է: Տարբեր նախաձեռնող խմբերի՝ Ղարաբաղին առնչվող բոլոր քաղաքական նախագծերը ելնում են դրանից:

Արդյունքում Ռուսաստանը հակառուսական կոալիցիայի ամենաակտիվ մասնակիցների թվում կստանար Թուրքիա և Ադրբեջան՝ դրանից բխող բոլոր հետևանքներով: Նույնիսկ Իրանը, հաշվի առնելով Իրանում մեծ ադրբեջանական սփյուռքը, չէր աջակցի Ռուսաստանին մի հարցում, ինչը կարող է ապակայունացնել Ադրբեջանը: ԱՄՆ-ն այդ դեպքում կդառնար ևս մեկ կովկասյան պատերազմի հովանավորը: Իսկ Հարավային Կովկասը Ռուսաստանի փորատակում ևս մի թեժ կետ կդառնար:

Եթե  Ռուսաստանը չի տրվում Փաշինյանի սադրանքին, ապա վերջինս հեշտությամբ մեղադրում է նրան Հայաստանի Ղարաբաղը կորցնելու մեջ և արձակված ձեռքերով դուրս է գալիս բոլոր նախկին միություններից ու երկիրը տանում է ՆԱՏՕ:

Մեզ հաղորդում են Արցախից, որ Լեռնային Ղարաբաղում բոլորն ատում են Փաշինյանին: Ատում են անկեղծորեն և ուժեղ: Եվ ամբողջ սրտով Ռուսաստանի կողմն են: Եվ հակառակն է Երևանում՝ ատում են Ռուսաստանին: Այնտեղ կարծիք է տարածված, թե իբր Ռուսաստանը դավաճանել է Հայաստանին՝ չսկսելով մարտական գործողություններ Ադրբեջանի դեմ Ղարաբաղի համար:

Առայժմ Հայաստանում այդ կարծիքը գերակշռող է, չնայած ռուսամետ տրամադրություններին, որոնց կրողները պասիվ են և տարանջատված:  Ընտրողների շատ ակտիվ շերտեր կաթվածահար են Փաշինյանի նկատմամբ հավատով և ըստ էության՝ պատրաստ են հանձնել Ղարաբաղը Հայաստանի տնտեսության բարելավման հույսով:

Ռուսաստանի առջև ծառացած է հետևյալ հարցը. ի՞նչ անել այդ իրավիճակում՝ հայ հասարակության պառակտման առկայությամբ: Եթե ենթադրենք, որ զոռով սիրելի չես դառնա, և որ Ռուսաստանը կհեռանա Ղարաբաղից ու Հայաստանից, ապաՀայաստանը, Ուկրաինայի օրինակով կանցնի «արևմտամետ էվոլյուցիայի» բոլոր փուլերը: Եվս մեկ թուրքական օկուպացիան Հայաստանի համար ավելի հեշտ չի լինի բոլոր նախկիններից: Ասենք՝ Փաշինյանին, ինչպես և Զելենսկուն, բնավ չի հուզում իր երկրի ճակատագիրը:

Ելենա Պանինա

Աղբյուրը՝ ИА REX