Երբեմն թվում է, որ «միջազգային հանրությունը» պարզապես արկածներ է որոնում։
Պետք է հասկանան, որ Արցախի և արցախցիների նկատմամբ անարդար վերաբերմունքը իսկական արկած է դառնալու իրենց գլխին։
Պետք է վախենան այն օրվանից, երբ մենք կրկին հուսալքված տարբեր մայրաքաղաքներում ստիպված կլինենք խոսել ռումբերի լեզվով։
Այն ժամանակ պիտի երանի տան Հակոբ Հակոբյանին ու իր ընկերներին, պիտի երազեն բանակցողներ գտնել, պիտի ...
Որովհետև հուսալքությունն ու ամեն ինչ կորցրած համարելու զգացումը մեզ կմղեն մեզ հետ աշխարհն էլ ոչնչացնելու արդար մղմանը։
Սա վատ տարբերակ ու չափազանց վատ հեռանկար է, բայց ամեն օր մենք ավելի ենք մոտենում հենց սրան...