Բաց նամակ Վահագնին #միտքսարցախին

Այս նամակը գրում եմ մի պահի մեջ , երբ նորապսակները տորթը կտրել են և պարում , ուրախանում են DJ ի աղմկոտ ռիթմերի ներքո իրենց ընկերների հետ, ես էլ նստած եմ խոհանոցին կից երաժիշտների սենյակում և մտածում եմ իմ մարտական ընկերոջ ` Վահագնի մասին , ով Արցախում է ` շրջափակված, երևի մի վտանգված ու ինձ անծանոթ լռության մեջ:

Գրում եմ քանի որ բացի հեռախոսազանգերից ուզում եմ նաև հրապարակավ ասել, որ ես իր հետ եմ և ոչ միայն ես , մեր բոլոր մարտական ընկերերը և շատ ու շատ մարդիկ, որոնց նա չի ճանաչում, մարդիկ որոնք օր ու գիշեր ճգնում են, որպեսզի գտնեն կյանքի ճանապարհը բացելու հնարը` բանալին:

Երկու խոսք Վահագնի մասին.

Խիստ հայացք ունի, կրակոտ աչքեր , երբեք չեմ լսել որ ձայնը բարձրացնի , շատ համարձակ է ու պարտաճանաչ, ունի վարակիչ ինքնավստահություն , մեր ընկերական շրջապատում բոլորս էլ գիտենք իր քաջության մասին , անձամբ ինձ համար մեր ժամանակների Մոնթեանման մի կերպար է Վահագնը , պինդ տղա` ազատամարտիկ: Մասնակցել է թե ապրիլյան, թե 44 օրյա պատերազմներին ու տարբերվել է, թե իր վճռական քաջությամբ, թե իր զգաստացնող համեստությամբ: Վահագնը այն տղաներից է որ կարող են առաջնորդել մարտը և ում հետևից կգնան մարտիկները:

Գալով նամակիս:

Վահագ ջան, իմ ախպեր, օր չկա որ մտքիս չլինես, վայրկյան չկա, որ չուզենամ քեզ զանգահարել , միշտ աչքիս առաջ ես, ուղղակի բաներ կան հեռախոսով չի լինում ասել, հուսամ սխալ բան չեմ անում բաց նամակ գրելով:

Հիշում եմ մեր հանդիպումը չքնաղ Թաղավարդում `պատերազմի ժամանակ, մեր խրամատին հասար, իրար պինդ գրկեցինք, չեմ էլ հիշում ինչ էինք խոսում ճիշտն ասած, բայց հիշում եմ որ բոլորս էլ շատ ոգևորվել էինք որ եկար , թեկուզ կարճ ժամանակով: Ես հիշում եմ մեր խոսակցությունները պատերազմից հետո, հայրենիքի, հայի , պայքարի ու մեր անելիքների մասին, հիշում եմ որ պատմեցիր , որ լուսահոգի հորդ գերեզմանը մնացել է Հադրութում և դու պիտի վերադառնաս քո տուն. աչքերդ կրակով լցվեցին ու էդ պահին ես էլ ուզեցի վերադառնալ քո տուն , որտեղ ես երբեք չեմ եղել, ես տեսա այդ տունը. քո տունը , իմ տունը , մեր տունը:

Հիշում եմ վերջին հանդիպումը Երևանում քո Արցախ մեկնելուց առաջ, մինչև շրջափակումը, կարոտով մնացինք ախպերս... մոտս տպավորություն էր որ ինչ որ կարևոր բան էլ պիտի ասեմ քեզ , բայց չէի հասկանում թե ինչ, մեր անցյալներում շատ են չասված կարևոր խոսքերը:

Վահագ ջան , տղերքը լավ են , կապը պահում ենք, այնքան հաճախ չենք հանդիպում ինչքան , որ կուզեինք, քանի որ Երևանում բոլորս ապրում ենք մի խելագար, լարված և երբեմն գռեհիկ վազվզոցի մեջ` հաճախ չհասկանալով թե վերջը ուր ենք ուզում հասնել, բայց առիթներ լինում են : Վերջին անգամ տղերքին տեսա մեր լուսահոգի բժիշկ Հայկոյի հիշատակին նվիրված հուշաքարի բացմանը, որ մեր հրետանավոր Արեգն է քանդակել ու նվիրել Աղբալյանի անվան դպրոցն ավարտած և կռվի ժամանակ հերոսաբար ընկած տղերքին , ի թիվս որոնց մեր Հայկը, որպեսզի կողքով անցնող աշակերտները չմոռանան ու ճանաչեն կյանք տված տղերքի անուններն ու գործը:

Հայկի պապան մահացավ, սիրտը չդիմացավ : Հայկի մամայի հետ խոսեցի , ցավակցեցի, ասաց - չդիմացավ... գնաց Հայկի մոտ ... էհ... ասաց, ես էլ եմ ուզում գնալ , բայց պիտի ապրեմ... այդպես էլ չգտա մոր սիրտը մխիթարող խոսքեր, միթե կան այդպիսիք:

Երբեմն թվում է թե անհնար է դիմանալ այս իրականության մեջ, բայց անելիքները շատ են ` տխրելու ու դարդոտվելու ժամանակ էլ սկի չկա:

Իմ գործերը, փառք Աստծո, լավ են, նորմալ, աշխատում եմ ամեն օր , ժամանակը չի հերիքում, մի մեծ բան եմ մտածել Կոմիտասի հետ կապված , առաջ Աստված, թե կյանքն ու կամքը հերիքի շատ կուզեմ իրականացնել` երազանքի պես մի բան ա : Անին լավ ա , բարևում ա քեզ , ասում ա « պինդ կաց» , Ճուտը( Արինեն) ` հարգելով Գալուստ Սահակյանի այն խոսքը , որ երեխաները պարտավոր են մեծանալ` արագ տեմպերով մեծանում ա, արդեն խոսում ա ու մանկապարտեզ գնում, ամեն օր մի փոստ բան անում ա ու մեզ բոլորիս երջանկացնում:

Իմ փոքրիկ աղջկան նայելիս Արցախի երեխաներն են մտքիս գալիս...

Վահագ ջան ուզում եմ իմանաս , որ շատ մարդիկ կան , ովքեր ամեն օր պայքարում են , ամեն օր փորձում են ելքեր գտնել , ապրում են Արցախով, որ ապրի Արցախը, ես հիանում ու հայանում եմ նրանցով:

Եվ ես հույս ունեմ ու հավատում եմ որ այս պայքարը վաղ թե ուշ պիտի հաջողի, ես հույս ունեմ ու հավատում եմ , որ հանունը կհաղթի ընդդեմին, հույս ունեմ ու հավատում եմ , որ մենք պիտի էլի հանդիպենք ու պինդ գրկենք իրար ինչպես Թաղավարդում ախպեր ջան, տղերքով մի սեղանի շուրջ կնստենք , կհիշենք , կտխրենք ու կուրախանանք միասին: Ես հույս ունեմ ու հավատում եմ, մենք կամ մունք կմիավորվենք և էլ չեն լինի սահմաններ և բաց կլինեն ճանապարհները , ես հույս ունեմ ու հավատում եմ , որ կգնանք ձեր տուն , կայցելենք լուսահոգի հորդ շիրիմը , խունկ կվառենք , աղոթք կասենք և քո աչքերի կրակը կխաղաղվի հանդարտեցնող արցունքով ախպերս:

Ամենածանր բաներից մեկը անորոշությունն է , բայց այն վերանում է երբ հասկանում ես որ քո ճանապարհի անունն է «Պայքար» : Պայքար հանուն ըններոջ, ընտանիքի, հայրենիքի և ազատության, միթե հնարավոր է ապրել այս խելագար աշխարհում առանց պայքար:

Քո պայքարը շատ ավելի ծանր է քան իմը, բայց դու շատ ավելի ուժեղ ես քան ես: Իմ ուժն էլ քո հետ է եղբայր ջան, մեր բոլորի ուժը քեզ հետ է , ինչպես ասում է մեր Անտառ Ռուբոն « Աղավնին է խաղաղության խորհրդանիշը, բայց Արծիվներն են բերում խաղաղությունը» դու Արցախի արծիվներից ես Վահ ջան այնպես որ պինդ կաց, պինդ կացե՜ք:

Ամուր գրկում եմ , ավելորդ զգացմունքայնության համար ներող, թե դու թե ընթեցողը. Մինչ , այնքան սպասված, հանդիպում: Բաբոյին ու Ձեդոյին ջերմ բարևներ:)

Կապով:

ՀԳ

Վահագին հատուկ չեմ նշում որ խնդիրներ չառաջանան, հաշվի առնելով բեղավոր գլուխ սոխի եվ մորուքավոր թամադայի մտածելակերպը, բայց նշում եմ Միտքս Արցախին #միտքսարցախին էջը և առաջարկում, որ դուք էլ բաց նամակ գրեք ձեր Արցախում շրջափակված հարազատին, այնտեղից պատասխան նամակ ակնկալելով:

Աստված բոլորիս հետ, չհանձնվենք որ չհանձնենք:

ՀԳԳ

Ճիշտ է հարսանիքն արդեն ավարտվել է և ես տանն եմ , բայց առիթից օգտվելով նորապսակներին մաղթում եմ բարի բախտ, փախադարձ հոգատարություն և անվերապահ սեր ու երջանիկ կյանք հայրենի հողի վրա, ի դեպ այս հարսանիքին Արցախից էլ հարազատներ պիտի ներկա լինեին , բայց ... բայց և էլի բայց:

Պինդ կացեք