Էս հիշենք
21-րդ դարում հայերի ցեղասպանության օրերին, Արցախի 9-րդ ամսվա պաշարման ժամանակ, երբ դավաճանները Արցախը ճանաչել էին Ադրբեջանի կազմում ու սովամահության էին ենթարկում 120 հազարից ավելի մարդու, որոնցից 30 հազար երեխա, և երեխաները երազում էին փափուկ հաց ուտել, իսկ կանայք իրենց վերջին զարդերն էին փոխանակում ալյուրի հետ, երբ կանայք վիժում էին և հիվանդները բավարար բուժօգնություն չունենալուց՝ մահանում, երբ հայերը դիմադրում էին ԱՄՆ-ի, Մեծ Բրիտանիայի, Պակիստանի, Թուրքիայի, Ադրբեջանի, Իսրայելի, Եվրոմիության ցանկություններին, երբ վերացնում հայկական մշակութային կոթողները ու նրանց եկեղեցիները մզկիթ սարքում, երբ հայերի և հայերի բարեկամների մուտքն արգելում էին Հայաստանում ու թքում Հայաստանի քաղաքացիների վրա ու Կարմիր Խաչի մեքենայից առևանգում տարեց, վատառողջ մարդկանց, երբ Հայաստանի լավագույն գեներալները բանտում էին, իսկ զոհվածի ծնողին ու 44-օրյա պատերազմի մասնակցի գրպանը պլան էին գցել ու ազատազրկել, երբ մայրը գնացել էր սնունդ հայթայթելու երեխաների համար ու տուն էր վերադարձել գտել իր երեխաներին մահացած, երբ դավաճաններին վերացնելու պատուհան էր բացվել, որպեսզի հայ ազգը շնչի ու կանխի իր նկատամամբ իրականացվող ցեղասպանությունը
այդ նույն ժամանակ դերասան, կատակերգու, հայերի մայրաքաղաքի նախկին քաղաքապետ Հայկ Մարությանը աթոռի կռիվ էր անում։
Այո, դերասանը աթոռի կռիվ է անում, որովհետև դերասանը դավաճանների աթոռն է։
