Այն, ինչ տեղի է ունենում Լեռնային Ղարաբաղում, արձագանքում է սրտի ցավով ու հոգու վրա մեծ բեռով: Այսօր շրջանառության մեջ է, ի թիվս այլոց, այն պնդումը, թե «ռուսները չեն կարող ավելի շատ հայ լինել, քան իրենք՝ հայերը»: Ինչի՞ համար են այդ համեմատությունները: Մի՞թե XIX դարում, երբ Ռուսական կայսրությունն ընդարձակում ու ամրապնդում էր իր հարավային սահմանները, այդ տրամաբանությամբ էր դատում: Ո՛չ, նրա համար առաջին տեղում էր այն, ինչ իրեն էր պետք, ընդ որում՝ անկախ այն հանգամանքից, թե ինչ են մտածում այդ մասին թուրքերը կամ պարսիկները: Խորհրդային Միության մասին էլ չեմ խոսում:
Այսօր մեր կառավարությունն ուզում է իրար կապել անհամատեղելին և հայտնվում է երկակի ստանդարտների իրավիճակում, ինչը կարծես թե չպետք է բնորոշ լիներ նրան: Հայաստանը չի ճանաչել Լեռնային Ղարաբաղը, և Ադրբեջանը իրավունք ունի ոտնահարելու տեղի բնակիչների կամքը և ուժով հաստատել այնտեղ իր կարգերը… Ուրեմն ի՞նչ է ստացվում: Մոլոդովան կարո՞ղ է ռազմական գործողություններ սկսել Մերձդնեստրի դեմ: Թե՞ «դա ուրիշ» է:
Միխայիլ Դեմուրին
Աղբյուրը՝ ИА REX
