Մոտավորապես 11:30-ին դուրս ենք եկել Ստեփանակերտից։ Արցախում մնացած մոտ 1000 արցախցիներով վերջինը հեռացանք մեր հայրենիքից։ Ընդմիշտ լքեցինք մեր երկիրը։ Մի քանի հազարամյակ հայեցի ապրող մեր երկիրն առաջին անգամ հայաթափվեց մի վիժվածքի, մի ճիվաղի ու հրեշի շնորհիվ և ողջ «հպարտ» հայության աչքի առաջ։
Հայրիկիս, կրտսեր քրոջս, տատ ու պապերիս և նախնիներիս գերեզմանները մնացին գերված ու ցավոք ընդմիշտ կորսված իմ հայրենիքում։ 21-րդ դարում մի նոր հայոց երկիր նվիրեցինք թշնամուն։
Ցավը, խայտառակությունը , ամոթը ծանր և դաժան խորանի պես դաջվեցին մեր ազգի ճակատին։
Ժամը 4-ն է։ Խոր գիշեր է։ Լիալուսին է։ Լուսնի արծաթագույն սկավառակը վերևից նայում է մեզ ու ինքն էլ չի հասկանում, թե ինչու այսպես արինք և ուր ենք գնում։
Մեր ավտոբուսը խավարը ճեղքելով, մոտ վեց տասնյակ այլ ավտոբուսների հետ մեզ` հայրենիք կորցրածներիս տանում է դեպ անորոշություն։
Հ.Գ.- Հեռախոսի իննտերնետային կապը դեռ չի գործում անհասկանալի պատճառներով։ Գրում եմ որդուս հեռախոսով։
