Սեպտեմբերի 19-ին Լեռնային Ղարաբաղի դեմ Ադրբեջանի ինքնահռչակ «հակաահաբեկչական» արշավի սկիզբը, պատերազմի մասին քննարկումները կրկին արձագանքեցին թուրքական ԶԼՄ-ներում, գրում է պրոֆեսոր Ռայան Գինգերասը  War on the Rocks պորտալի իր հոդվածում։

«Ինչպես 2020 թվականին, երբ ադրբեջանական ուժերը ջախջախեցին վիճելի տարածաշրջանում պաշտպանությունը, մեկնաբաններն ու պաշտոնյաներն ակնհայտորեն հիացած էին այդ լուրով: Թուրքական ազգայնականության դոգման այս իրադարձություններում Անկարայի շահերի միակ աղբյուրը չէ։ Ինչպես 2020 թվականին, թուրքական հեռուստատեսության փորձագետները հիացած էին ադրբեջանական զինուժի կողմից թուրքական արտադրության զենքի կիրառմամբ։ Ղարաբաղում հայ պաշտպանների պարտությունն այս առումով ընկալվում է որպես թուրքական պաշտպանական արդյունաբերության հերթական հաղթանակը։

Թուրքիայի արևելյան ծայրամասում տեղի ունեցող իրադարձությունների ռազմատենչ երանգը կտրուկ հակասում է իր արևմտյան հարևանների նկատմամբ Անկարայի դիրքորոշմանը: Անկարայի և Աթենքի հարաբերությունները զգալիորեն բարելավվել են վերջին վեց ամիսների ընթացքում։ Թուրքական և արևմտյան լրատվամիջոցները ողջունում են նախագահ Ռեջեփ Թայիփ Էրդողանի ազգային անվտանգության նոր թիմը՝ որպես նշան այն բանի, որ Անկարան ձգտում է ավելի լավ հարաբերություններ կառուցել Եվրոպայի և Միացյալ Նահանգների հետ: Քաղաքական գործերի այս կտրուկ փոփոխությունը որոշակի լավատեսություն է արթնացրել Թուրքիայի ապագայի նկատմամբ: Քանի որ Էրդողանը իշխանության ղեկին կմնա ևս հինգ տարի, հույս կա, որ Անկարան կարող է վերջնական շրջադարձ կատարել դեպի Արևմուտք, դեպի ՆԱՏՕ և Վաշինգտոն:

Անկարայի ներկայիս վերաբերմունքը Հարավային Կովկասում տեղի ունեցող իրադարձությունների նկատմամբ կարող է Թուրքիայի երկարաժամկետ զարգացման հետագծի ավելի խոսուն ցուցիչ լինել։ Ինչպես վերջերս նշել է Սելիմ Քորուն, կարծես թե ոչինչ չի փոխվել Անկարայի ընդհանուր դիրքորոշման կամ ռազմավարական հեռանկարում: Թուրքիայի արտաքին քաղաքականության առանցքը մնում է ազգայնականության տարբերակը, որը, ինչպես արտահայտվում  է Քորուն, «էկզիստենցիալ կերպով և կատաղի կերպով դեմ է Արևմուտքի աշխարհաքաղաքական գերակայությանը»: Բայց կա այս ազգայնականության առանձին ասպեկտ, որն արժանի է հետագա քննարկման: Այժմ, թերեւս առավել քան երբևէ, թուրքական ներքին և արտաքին քաղաքականության հիմքում ընկած են ուժեղ ռազմատենչ միտումները: Երկրի պաշտպանական արդյունաբերության նկատմամբ աճող ոգևորությունը գնալով ավելի է ազդում Թուրքիայի արտաքին գործերի ընկալման վրա: Հանրահայտ լրատվամիջոցները, որոնց մեծ մասը վերահսկվում է Էրդողանի գրասենյակի կողմից, այս ոգևորությունն ուղղում են այն համոզմունքին, որ երկիրը գտնվում է անկախության և ռազմական գերակայության եզրին: Երկարաժամկետ հեռանկարում այս ինտենսիվ ռազմատենչ միտումների զարգացումը կարող է հանգեցնել նրան, որ Թուրքիան շարունակի ավելի ապակայունացնող վարքագիծը թե՛ Կովկասում, թե՛ Էգեյան ծովում։

«Թուրք ազգը,- պնդում էր Էրդողանը մի քանի տարի առաջ, «շարունակել է գոյատևել պատմության ընթացքում՝ որպես իր տարածաշրջանում և աշխարհում լավագույն ռազմական ուժը»: Շատ թուրքերի համար այս տրամադրությունների մեջ պարապ կամ անլուրջ ոչինչ չկա: Թուրքիայի պատմական մեծության հիմքը, ինչպես պնդում են նրա ամենահարգված գիտնականներից շատերը, Օսմանյան կայսրության ռազմական հզորության մեջ է: Այսօր ավագ դպրոցի աշակերտներին սովորեցնում են, որ օսմանյան բանակը եղել է աշխարհի ամենահզոր ուժը մինչև 17-րդ դարը, ինչը թույլ է տվել կայսրությանը «դերակատարություն ունենալ Ասիայի, Եվրոպայի և Մերձավոր Արևելքի քաղաքականության ձևավորման գործում»:

Այս դասի ակնհայտ փառասիրությունն այն է, որ օսմանցիները կորցրին այս կարգավիճակը կայսրության զարգացման ուշ շրջանում:

Պատմության այս ընթերցումից շատ բացակայում է մեղքի զգացումը, երբ խոսքը վերաբերում է պատերազմի վարման և պատերազմի ժառանգությանը: Էրդողանը միայնակ չէ իր համոզման մեջ, որ օսմանյան էքսպանսիոնիզմը խաղաղություն և քաղաքակրթություն է բերում նվաճողական յուրաքանչյուր գործողությամբ: Անմեղության այս համառ զգացումն առավել ակնհայտ է այն բանում, թե ինչպես են գիտնականները, քաղաքական գործիչները և հասարակությունը տեսնում Առաջին համաշխարհային պատերազմի ժառանգությունը: Թուրքերի համար, նույնիսկ չնայած պարտությանը, սա վեհ ու փառավոր պատերազմ էր։ Քանի որ պատերազմը մղվել է Եվրոպայի խոշոր իմպերիալիստական ​​տերությունների դեմ, այն դիտվում է որպես արդար պայքար, որը որոշ առումներով շարունակվում է մինչ օրս:

Պատմական անմեղության այս զգացողությանը զուգորդվում է տարածված այն համոզմունքը, որ թուրքերն իրենց բնույթով պատերազմող ժողովուրդ են: Այս դոգմայի ապացույցները կարելի է գտնել մեծ թվով թուրքերի ազգանուններում։ Երբ 1934-ին կառավարությունը յուրաքանչյուր քաղաքացուց պահանջեց ընդունել ճիշտ «թուրքական» երկրորդ անունը, շատերն ընտրեցին կամ նրանց տրվեցին անուններ՝ ոգեշնչված ռազմական հմտությունից (օրինակ՝ Էրդողան նշանակում է «զինվոր ծնված»)։ Այժմ, երբ երկիրը նշում է իր հարյուրամյակը, թուրքերի՝ որպես «ռազմական ցեղի» կերպարը նախկինի պես ամուր է մնում: Թուրքերը չպետք է հիանան այն փաստով, որ եվրոպացիները հակված են խուսափել իրենց ռազմատենչ անցյալից, ինչպես ասում է մի հայտնի գիտնական և մեկնաբան: Մինչ եվրոպացիները նախկինում աչքի էին ընկնում որպես արվեստագետներ, երաժիշտներ և փիլիսոփաներ, թուրքերը դեռ կարող էին հպարտանալ այն փաստով, որ իրենց «հավերժական արվեստն ու որակը միլիտարիզմն էր»:

Թուրքիայի նոր տեխնո-միլիտարիզմը 

Էրդողանը թուրք առաջին ղեկավարը չէ, ով օգտվում է պատերազմի ու զինվորական ծառայության հերոսացումից։ 1980-ականներին և 1990-ականներին Քրդստանի աշխատավորական կուսակցության դեմ Անկարայի պատերազմի գագաթնակետին, դպրոցներն ու հասարակական ծեսերը կատաղի կերպով քարոզում էին Թուրքիայի՝ որպես «ռազմական ազգի» գաղափարը՝ պայքարելու զորակոչի դիմադրության դեմ և օրինականացնելու դրա պայքարը քրդական անջատողականության դեմ:

Արդարություն և զարգացում կուսակցության կառավարման ներքո և՛ կառավարության հռետորաբանությունը, և՛ ժողովրդական մշակույթը ժամանակի ընթացքում նկատելիորեն ավելի ռազմատենչ դարձան: Այս շեղման ախտանիշն է այն սիներգիան, որը գոյություն ունի Թուրքիայի ժամանցային արդյունաբերության և կառավարության հաղորդագրությունների միջև: Շատ է խոսվել թուրքական սերիալների և արկածային սերիալների աճող ժողովրդականության մասին, որտեղ ներկայացված են Թուրքիայի անցյալի նշանավոր նվաճողները: Այս ծրագրերի մոդայիկությունը հաճախ անցնում է PR արշավներ: Պետության կողմից հովանավորվող պիեսները, գովազդները և սոցիալական ցանցերում գրառումները հաճախ հիմնված են հեռուստատեսության համար արված պատմական պատերազմական դրամաների պատկերների վրա:

Այս միտումի խարիսխը, իհարկե, հենց Էրդողանն է։ Նա երբեք չի վարանել իր աջակցությունը կամ քննադատությունը հնչեցնել պատմական իրադարձությունների և կերպարների վրա հիմնված հաղորդումների վերաբերյալ։

Թուրքիայի պաշտպանական արդյունաբերության հայտնի վերելքը նոր դինամիկա է ստեղծել թուրքական բանակի ու դրա անցյալի գովաբանման մեջ։ Այս աճի ակունքները, ինչպես հաճախ են նշում մեկնաբանները, բխում են համեմատաբար վերջին իրադարձություններից: Թեև կասկած չկա, որ ԱՄՆ-ում և Եվրոպայում զենքի վաճառքի սահմանափակումները դեր են խաղացել թուրքական տեխնոլոգիական առաջընթացի խթանման գործում, Էրդողանը պաշտպանության ոլորտի զարգացումը բնութագրել է որպես շատ ավելի երկար պայքարի արդյունք: Թուրքերը, նրա խոսքով, ռազմագիտության ռահվիրաներ էին մինչ այդ առավելությունը եվրոպացիներին զիջելը։ Օսմանյան կայսրությունը սրեց այս թուլությունը՝ փոխառելով արևմտյան տեխնոլոգիաները, այլ ոչ թե իր համար զենք արտադրելով: Ըստ Էրդողանի՝ սա կրիտիկական սխալ էր, մանավանդ որ «Ուսանողները, որոնց մենք ուղարկել էինք Արևմուտք՝ ինժեներական գործ սովորելու, հիմնականում տուն էին վերադարձել մեզ խորթ գաղափարներով գայթակղված մտքերով»։ Սակայն, այսօր տեխնոլոգիական մրցունակության բարձրացումը պարզապես պատմության ալիքը շրջելու մասին չէ: Էրդողանն ընդգծել է, որ պաշտպանական նորարարությունը կարևոր է ապագա սերունդներին կրթելու համար՝ պաշտպանելու և՛ երկիրը, և՛ նրա «քաղաքակրթական արժեքները»:

Ազգայնականության, միլիտարիզմի և նյութական նորարարության այս միությունը այժմ գտնվում է «Տեխնոֆեստ» կոչվող ամենամյա ցուցադրության կենտրոնում: 2018 թվականից կազմակերպիչները տարվա ընթացքում մի քանի անգամ անցկացնում են այս կառնավալային կոնվենցիան երկրի յուրաքանչյուր խոշոր քաղաքում՝ այդպիսով գրավելով զբոսաշրջիկների հսկայական բազմություն (ենթադրվում է, որ այս տարի Ստամբուլն ընդունել է ավելի քան 2,5 միլիոն այցելու):

Տոնավաճառի հիմնական միջոցառումները ներառում են մի շարք մրցույթներ, որոնց նպատակն է ներգրավել երեխաների, դպրոցների և մասնագետների մասնակցությունը: Գրեթե բոլոր մրցույթները նվիրված են ռոբոտաշինության և անօդաչու սարքերի նախագծմանը, կառուցմանը և օգտագործմանը: Մինչ համակարգողները նշում են Տեխնոֆեստը որպես երկրի երիտասարդության և հնարամտության տոն, Թուրքիայի նորագույն սպառազինության ցուցադրումը հաճախ ստվերում է ցուցադրությունը: 

Թուրքական ձեռնարկությունների կողմից արտադրված նոր հրթիռների, ինքնաթիռների և անօդաչու թռչող սարքերի մոդելներն ու ցուցադրություններն այցելուների համար զվարճանքի մեծ մասն են ապահովում: Էրդողանն այս իրադարձություններից յուրաքանչյուրն օգտագործեց որպես ֆորում՝ Թուրքիայի անցյալի, ներկայի և ապագայի մասին իր տեսլականն արտահայտելու համար: Նա անձամբ այս ամառ «Տեխնոֆեստի» ավարտն անվանել է «Հաղթանակի ամիս»՝ ի պատիվ այն բազմաթիվ տարեդարձերի, որոնք նշում են հեռավոր անցյալից Թուրքիայի պատմական հաղթանակները:

Այս տարվա «Տեխնոֆեստ»-ի շրջանակներում թուրք փորձագետներն ու պաշտոնյաները, ընդհանուր առմամբ, օտարերկրյա լսարանին դիմելիս ավելի հանգստացնող երանգ էին ընդունում: Անկարան այժմ մտադիր է, ինչպես ասում է դիտորդներից մեկը, «նոր թերթիկ բացել հատկապես արևմտյան բլոկի հետ՝ միաժամանակ շարունակելով իր ինքնավար արտաքին և անվտանգության քաղաքականությունը»:

Նախագահի մեկ այլ խորհրդականի խոսքերով, որ դա չի հակասում նրան, ինչն ինքն անվանեց երկրի «նոր լուծումների վրա հիմնված բազմակողմ մոտեցմանը»: Ապացույցները, թե ինչպիսին է դարձել աշխարհը շնորհիվ նման մոտեցման կարելի է գտնել Թուրքիայի՝ Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի գրավմանն աջակցության մեջ։ 

Էրդողանը վստահություն է հայտնել, որ պատերազմ մղելով «Ղարաբաղում թալանչիների» և ոչ թե հայկական պետության դեմ՝ Բաքուն աշխատում է կարգավորել հարաբերությունները Երևանի հետ։ Նման վստահություն է արտահայտված նաև Իրաքի, Սիրիայի և Հունաստանի վերաբերյալ։ Որպես Թուրքիայի արտաքին գործերի նոր նախարար՝ Հաքան Ֆիդանը մեծ ջանքեր է գործադրել՝ վստահեցնելու հանդիսատեսին, որ Անկարան հավատարիմ է մնում իր հարևանների տարածքային ամբողջականությանը:

Միլիտարիզմ, բայց ի՞նչ նպատակով 

Անկարայի ամպագոռգոռ հայտարարություններն՝ արտաքին քաղաքական դիրքորոշման նորության մասին. դեռևս մարտավարության էական փոփոխությունների իրական նշաններ չեն տվել։ Ե՛վ Դամասկոսը, և՛ Բաղդադը հասկացրել են, որ հարաբերությունների ցանկացած բարելավում կախված է Թուրքիայի՝ իրենց տարածքից հեռանալուց: Դեռ այս ամառ Էրդողանն ասել էր, որ թուրքական զորքերը կմնան Սիրիայում և Իրաքում՝ որպես «ահաբեկչական սպառնալիքն իր սկզբնաղբյուրում ոչնչացնելու»՝ ավելի լայն ռազմավարության մաս: Միևնույն ժամանակ, Անկարայի վերջին խոստումը` տարբեր հարցերի շուրջ շարունակելու դիվանագիտական ​​բանակցությունները Հունաստանի հետ, գալիս է այն նախապայմանի հետ, որ Աթենքը բանակցում է Բրյուսելից և որպես ԵՄ անդամ նրան տրված արտոնություններից անկախ: Թեև Էրդողանը գարնանից դադարել է սպառնալ Աթենքին, չկա որևէ նշան այն բանի, որ նրա կառավարությունը փոխել է իր կարծիքը հունական կղզիների նկատմամբ ինքնիշխանության հարցում: