«Փաստ» օրաթերթը գրում է. «Ընթացիկ համազգային աղետի դրամատիկ պահերից մեկը հաստատվող տեղեկություններն են: Հատկապես՝ հայրենիքի զգացողություն ունեցող և կորստի ահռելիությունը գիտակցողների համար: Հերթական հաստատվող տեղեկությունը՝ ճանաչած ու անծանոթ հայ մարդու զոհվելու մասին լինի, թե, օրինակ՝ հերթական գերեվարման, առևանգման, Արցախը թշնամուն հանձնելու, թե թշնամու կողմից հայկական դարավոր հերթական սրբավայրը պղծելու, կարող է թել կտրող վերջին կաթիլ լինել ցանկացած նորմալ հայ մարդու համար: Հայրենազրկման աղետ է: Կանխատեսված, և Փաշինյանի իշխանության գալով ու վարած օտարաշահ քաղաքականությամբ տեսանելիորեն ուրվագծված, կանխատեսված աղետ, որն ավելի ահավոր է, քան ամենից հոռետեսական կանխատեսումը: Ու այդ ամենի խորապատկերում տեսնում ես Փաշինյանի «մեծամասնական» խմբակցության՝ ՔՊ-ի ներկայացուցիչների ցինիկ ու սանձարձակ վարքը խորհրդարանի դահլիճում:
Այնքան սանձարձակ, որ Արցախը կործանելուց հետո, Հայաստանը օրհասի ջղակծկումների մեջ գցելուց հետո դեռ զազրախոսական արտահայտություններով վրա են տալիս... ընդդիմադիր պատգամավորների վրա, մեղադրում, դատապարտո՜ւմ: Այստեղ են ասել՝ «սելի փոխարեն սելվորն է ճռռում», այս դեպքում՝ ճռճռում: Ու, որպես յուրօրինակ «յուղոտ» վերջակետ, քպականներից մեկը ելնում ու ասում է, թե՝ այ, շարունակ գուժում էիք, թե այս ենք կորցնելու, այն ենք կորցնելու, մենք ոչինչ էլ չենք կորցրել: Իրենք, փաստորեն, ոչինչ չեն կորցրել: Արցախը՝ հեչ: Իրենց համար՝ հեչ: Ասում էին, չէ՞, որ զինվորները զոհվում են «ոչնչի համար», հիմա էլ՝ «ոչինչ չենք կորցրել»: Փաստորեն: Տեսնես սրանք ի՞նչն են կորուստ համարում, առհասարակ: Չնայած այստեղ էլ տեսնելու առանձնապես բան չկա:
Ակամայից մտաբերում ես այն դրվագը, երբ 44-օրյա պատերազմից հետո, նոյեմբերի 9-ի կապիտուլ յացիոն հայտարարությունից հետո, քպական կարկառուններից մեկը, ասես ի մի բերելով իրենց բոլորին ամենից շատ հուզող հարցը, ասաց, թե իրենք ընդամենը 2 պատգամավոր են «կորցրել» խմբակցությունից (երկու ամոթաբուռ ունեցող անձ հեռացել էր խմբակցությունից): Այն, որ հազարավոր զինվորներ ու սպաներ էին զոհվել, այն, որ Արցախի մի զգալի մասը, Շուշին ու Հադրութն էին կորսվել, քպականների համար ընդհանրապես ոչ մի բան էր: Կարևորը՝ իրենք 2 դեպուտատական ձայնից էին զրկվել ու, ամենից կարևորը՝ իրենց աթոռը չէին կորցրել: Ու հիմա էլ կանգնում ասում են՝ ոչինչ չենք կորցրել: Դե, իհարկե, իրենք ոչինչ չեն կորցրել:
Անհայրենիքությունը ծանր ախտորոշում է: Հիմա՝ հազարավոր ու հազարավոր մարդիկ իրենց «քաղաքականության» հետևանքով հայրենիք են կորցրել, հայրենազուրկ են դարձել, իսկ իրենք մեղավորներ են փնտրում, որ գոնե տեսախցիկների առաջ պատասխանատվությունից պլստան: Անհայրենիքները բերեցին հայրենազրկության: Բայց իրենց համար կարևորն այն է, որ աթոռը չեն կորցրել: Դեռ չեն կորցրել»:
Առավել մանրամասն թերթի այսօրվա համարում
