Բարի լույս, ազգ ջան։
Ահավոր հոգնել եմ համատարած այս ողբաթսիկ նվնվոցներից, հայե՛ր։ Ամբողջ լրահոսս դա է։
«Վերջ...», «Ամեն ինչ այլևս անիմաստ է», «Մեզ բոլորը դավաճանեցին» և այլն, և այլն։
Ընդ որում սենց ասողներից շատերին երբ խնդրում եմ, չգիտեմ, օրինակ՝ օրական 2 ժամ տրամադրել Նիկոլից ազատվելու գործին (իսկ դա իսկապես շատ երկար ու ծանր գործ է, որը պահանջում է հասարակության բոլոր շերտերի լայն մոբիլիզացիա), պարզվում է ժամանակ չունեն։ Կամ խնդրում եմ գոնե մի քանի էջ կարդալ, որ հասկանան, թե ինչ տարբերակներ կան... Կամ գալ ինչ-որ քննարկման, որտեղ իր հարցերի համարյա բոլոր պատասխանները կարող է ստանալ։
Չէ, ժամանակ չունեն։ Զբաղված են։ Ողբալով։
Գորգիսյանի չարչրկված, ծեծված խոսքը ստիպված կրկնեմ. «Ողբը հավերժ է, եթե պայքար չկա», բայց ասելիքս այլ է. ելքեր էլ կան, իրատեսական լուծումներ էլ կան։
Ելքերի տարբերակներից ոչ մեկը հեշտ չէ, բոլորը պահանջում են կազմակերպչական ծանր աշխատանք, բոլորը պահանջում են մեր կենցաղային նորմալությունից այս կամ այն չափի հրաժարում, բայց ողբը լուծումների այդ տարբերակներից և ոչ մեկի մեջ չի մտնում։
