Կարդում, լսում ես տարբեր վերլուծաբանների (իհարկե՝ ոչ հ1-ակաֆակտորային գարշանքների) խոսքերը և հիմնականում համաձայն լինելով, էլ ավելի անհանգստանում ես։Նշենք, որ անհանգստության պատճառները, ոչ միայն Արցախի վերջնական կորուստն է, այլև Սյունիքի, Վայոց ձորի Տավուշի, Վարդենիսի վրա կախված իրական վտանգներն ու հայրենիքի վերջնական կորուստը։ Այս ամենը գիտակցելով, բոլորս միայն լուրջ դեմքերով խոսում ենք։ Է, հետո՞․․․Հարց եմ ուղղում բոլոր, իսկապես անհանգստացածներին։
Սպասենք, որ իրականան մեր կանխատեսումները, որ հետո ասենք․ «Բա որ ասում է՞ի․․․»։
Չեմ հասկանում, միթե՞ չի կարելի միավորվել, դառնալ վճռական մեկ բռունցք և ցանկացած, թեկուզ՝ ոչ սահմանադրական ճանապարհով, ամեն գնով վռնդել ՆԺդեհի խոսքով հայի տականք քպ-ականներին, իրենց գարշապետով։