Կարեւոր է հասկանալ այն իրավական հետեւանքները, որոնք կարող են բխեցվել Հայաստանի դե ֆակտո իշխանությունների կողմից արված հերթական հայտարարությունից: Այս մասին NEWS.am-ի հետ զրույցում նեց թուրքագետ Վարուժան Գեղամյանը՝ անդրադառնալով Գրանադայում ընդունված հայտարարությանը, որտեղ եւս մեկ անգամ նշվում է, որ Հայաստանը ճանաչում է Ադրբեջանի տարածքային ամբողջականությունը 86 600 քկմ տարածքով:
«Այդ թղթում ոչ առաջին անգամ, բայց այս անգամ համապարփակ կերպով ներկայացված է Հայաստանի այս պահին ունեցած դիրքորոշումը, որ Ադրբեջանի տարածցքը 86 600 քկմ է, իսկ Հայաստանինը՝ 29 800 քկմ: Սրանով բոլոր վիճելի կամ վիճելի լինելու հնարավորություն ունեցող տարածքները փաստորեն վերագրվում են Ադրբեջանին: Առաջին տողում արձանագրվում է, որ Արցախ չկա, այն Ադրբեջանի մաս է, երկրորդը համաձայնում է նրան, որ Ադրբեջանը կարող է ունենալ հավակնություն այն տարածքների նկատմամբ, որոնք խորհրդային շրջանում ունեցել են անկլավի կարգավիճակ եւ գտնվում են Հայաստանի այսօրվա Տավուշի, Արարատի եւ Վայոց Ձորի մարզերի տարբեր հատվածներում: Հետեւաբար, առաջին իրավական հետեւանքն այն է, որ սա նոր գործիքակազմ է տալիս Ադրբեջանին ցանկացած ձեւաչափում առնվազն դիվանագիտական մակարդակում պնդելու, որ այդ տարածքները անօրինական օկուպացիայի տակ են Հայաստանի կողմից: Միաժամանակ դա իրավական առումով հիմք է ստեղծում, որ իրենք կարող են ցանկացած պահի նաեւ ռազմական միջամտությամբ այդ տարածքների հանդեպ արդեն իսկ ճանաչված իրավունքը վերականգնել»,-ասաց թուրքագետը:
Նա ընդգծեց, որ այս հաստատումից հետո Ադրբեջանի կարող է ոչ մի քայլ հետ չգնալ եւ այդպես էլ անելու է:
Գեղամյանի կարծիքով այս պահին Ադրբեջանը խաղաղության պայմանագրի կարիքը չունի, դա իրեն պետք չէ. «Ինչքան չլինի խաղաղության պայմանագիր, այնքան Ադրբեջանն ավելի պակաս կաշկանդված կլինի Հայաստանի հանդեպ իր ունեցած տարածքային նկրտումները գործով իրականացնելու համար: Այսինքն եթե չկա խաղաղության պայմանագիր, ուրեմն չկա որեւէ հավելյալ իրավական սահմանափակում, օրինակ, Հայաստանի տարածքում հերթական հատվածը նվաճելու, ինչպես եղել է 2020-ից հետո»,-ընդգծեց նա:
