Հոբելյան
Այս մարդու, ում համար տարին հոբելյանական է՝ ծննդյան 100-ամյակը,ինքնակենսագրական բնույթիօրագրային գրառումների, ազդեցիկ պատկերներով շապիկով ու դարձերեսով գրքի տեսքով իմ սեղանին է(,Հուշեր պատերազմի,գերության ու բարությանե, ՛Մեկնարկե,2023թ.):Ընծայագրով գրքեր իմ վաղեմի, ջերմ ու անկեղծ բարեկամ Էդուարդ Շահվերդյանից էլի ունեմ,բայց այս մեկը այլ կերպ է ընծայագրվել՝ ,որպես հորս մոնումենտե:
Կարդալով այն իրար հաջորդող երկու երեկոնների ընթացքում համոզվեցի, որ ձեռքիս իրոք ոգեղեն հուշարձան է՝ որդու ձեռամբ,հուշարձան, որի պատվանդանը ,Խոսք հորս մասինե սրտաբուխ առաջաբանն է:Գիրքը մի մարդու կյանքի ոդիսական է, որ կարող էր նաև ուրիշ շատերինը լինել,այն տառապանքի,մաքառման,հերոսացման,հաղթանակների ու կորուստների պատմություն է:Գերության մղձավանջ, որտեղ սարսափները պարուրված են բարության հույսի և լույսի փայլուն սպեկտորներով:Գեղարվեստա-քնարական զեղումներ,ռազմաճակատային կյանքին հատուկ սիրավեպեր կան,փոխարենը ինքնագովքը և մտածածին պատկերներն իսպառ բացակայում են: 1941թ. Վազիանի, ..., -Կերչ-Լեհաստան,-Վազիանի 1947թ.։
Սա հայրենիքի զինվորի՝ Սերգեյ Շահվերդյանի մարտական ուղին է:Հետո նրա կայուն ոտնահետքերն են խաղաղ աշխատանքի ինքնամոռաց ճանապարհին՝Ալավերդու ՛՛Զագորզերնո՛՛-պղնձաձուլական կոմբինատ – շինգրասենյակ-քաղսովետի կապիտալ շինարարության բաժին,շինարարական տրեստ-կոմբինատի շինարարական տեղամաս:
Գրքի ավարտն ընթերցելիս, ես որպես ընթերցող մի առանձին հպարտություն զգացի իմանալով, որ խաղաղ աշխատանքի առաջին ճանապարհը հաղթանակած զինվորի համար բացել է իմ համագյուղացի Իշխան Փարսադանյանը՝գրող, հրապարակախոս, բանահավաք Ալբերտ Փարսադանյանի հայրը:
Հուշերի այս ինքնատիպ շտեմարանը, որ լույս աշխարհ է եկել ժամանակին ինձ ծանոթ, սրբացած մասունքներին նմանվող ձեռագրերից, որոնք նաև ուշագրավ հարցադրումներ,պարզաբանումներ են պարունակում ու սպասում պաըտասխաների,հավակնում է դառնալ մի ողջ սերնդի ոսկետառ պատմություն:Կարծում եմ ընթերցողների մեջ կլինեն շատերը որ պատրաստ կլինեն միանալ գրքի տպագրությունը նախաձեռնած Էդուարդ Շահվերդյանին, նաև խմբագիր Ռուզաննա Պեպանյանին հասցեագրվող իմ բարեկամական շնորհակալություններին։
Վաղարշակ Ղորխմազյան
