Փաստորեն, Արցախը ոչ մեկին էլ պետք չէր: Ոչ պայմանական «նախկիններին», ոչ էլ, առավել ևս, այն ուրացած «ներկաներին»: Դե, «ներկաների» պահը պարզ է. սրանք թուրք են իրենց բովանդակությամբ ու իրենց թուրքական ծրագիրը հանգիստ, անխոչընդոտ իրականացնում են:
Ինչ վերաբերում է մնացածին, ապա ըստ երևույթին, իրենց էլ Արցախը պետք չէր: Տո նույնիսկ արցախցիներին Արցախը պետք չէր, համենայն դեպս՝ մեծ մասին: Դատելով այն բանից թե որքան թեթև, որքան անցնցում, որքան սովորական մի բանի նման անցավ Արցախը թշնամուն հանձնելը, Արցախն ուրանալը և էս ամեն ինչը:
Որ պետք լիներ, էսպես չէր լինի:
Նայում ես շուրջկողմդ ու ոչ առօրեական հարթության վրա, ոչ հասարակական, ոչ էլ, մանավանդ քաղաքական հարթությունների վրա ոչ մի բանից ոչ մի ձևով չի երևում, թե Արցախը որևէ մեկին պետք էր: Դե, ավելորդ տարածք էր, ավելորդ բեռ էր, տվեցինք (թույլ տվեցինք, որ տրվի) թշնամուն, պրծավ-գնաց:
Բացարձակապես ոչ մի բանից չի երևում, թե Արցախը որևէ մեկին պետք էր: Դե հա, մի 100-200 հոգի կմղկտա, կամ մղկտալով կմեռնի, պրծավ-գնաց:
Ինչ ա եղել, որ... ինչ ա եղել, որ... ինչ ա եղել, որ...
Գրեթե բոլորը իրենց այնպես են պահում, որ դե դա այդպես էլ պիտի լիներ:
Լավ, է, արա... Ինչ ես կորցրել, նստել, ում ինչ ես ասում:
