Երկար լռությունից հետո եկել եմ մեր ծրագրի մասին խոսեմ․․․Մեր պատմության ամենադրամատիկ օրերն ենք ապրում արդեն երեք տարի։ Հոգեբանորեն, ֆիզիկապես մենք շատ դեպքերում չենք դիմանում, բայց պարտավոր ենք դիմանալ։ Թիկունքում պարտավոր ենք, որպեսզի բանակում զգան , որ թիկունքը ուժեղ է, հզոր է, որ կարող են հույս դնել թիկունքի վրա։
Վստահ եմ, որ այս շրջանն էլ է անցնելու, վստահ եմ, որ մեր Հայրենիքի համար շատ լավ օրեր են գալու, պարզապես չպետք է հավատը , հույսը կորցնենք, հենց կորցրեցինք, ուրեմն հանձնվում ենք, ուրեմն այլևս չենք պայքարում։
Որքան էլ ես ընկճված լինեմ, որքան էլ տխուր լինեմ, դա աշխատում եմ ցույց չտալ, քանի որ այն շղթայական կարող է ազդել և հուսալքությունն ու ընկճախտը հավերժ բույն դնի մեր հոգում։
Ես ու իմ գաղափարակից ընկերները չենք դադարել պայքարը, ավելին, մենք հիմա էլ մեծ թափով ենք մեր սուրբ գործն անում, որի անունն է Հայոց բանակի պատվավոր սպային, քաջարի զինվորին նեցուկ լինել ։ Պարզապես մենք այն անում ենք սուս ու փույս, առանց ավելորդ պաթոսի և ցուցամոլության․․․ Մեզ նորանոր մարդիկ են միանում, ովքեր վրիժառու և ՀայրենաՏեր են, ովքեր վերջնականապես որոշել են, որ պայքարում են, ոչ թե թքում և հեռանում․․․ 2023-ին մեր մեծ ու բարի ընտանիքը համալրվեց բազմաթիվ Հայորդիներով և Հայուհիներով, ովքեր դարձան «Հայոց Հզոր Բանակ» ծրագրի վրիժառուներ, ոմանք հեռացան՝ պատճառաբանելով, որ հիասթափվել են բանակից, որն ինձ ու բոլորիս անշուշտ վիրավորել է։ Բանակից հիասթափվելը նույնն է, ինչ հիասթափվես ու լքես երեխայիդ, ծնողիդ․․․
Ամեն դեպքում առաջ ենք նայում, եթե հետ նայենք, հետ ենք ընկնելու։ Առաջ նայենք, գործ անենք, տեր լինենք․․․ Գաղափարակից ընկերներ, ձեր ամեն մի խոսքը ինձ ուժ է տալիս, ամեն մի լուման ուժ է տալիս, իսկ մեր միասնական գործը ՀՈՒՅՍ և ԼՈՒՅՍ է տալիս․․․
