Այսօր կրթական հաստատություններում առկա խնդիրները լուծելու փոխարեն պետությունը որդեգրել է դրանք փակելու կամ օպտիմալացնելու տարբերակը։ Ստացվում է գործող իշխանությունը ամեն ինչի համար փող ունի, բայց ո՛չ կրթական ոլորտի արդիականացման և զարգացման, ո՛չ էլ առավել ևս մշակույթի համար։
Այս մասին «Փաստինֆո»-ի հետ զրույցում ասաց հանրային կառավարման փորձագետ, դասախոս Արթուր Գևորգյանը՝ անդրադառնալով Շիրակի մարզի ակադեմիկոս Մ Թումանյանի անվան գյուղատնտեսական քոլեջի փակմանը:
«Այդ քոլեջը 102 տարվա պատմություն ունի, ավելին՝ այնտեղ նաև իմ հայրն է սովորել։ Ցանկացած նման կառույց հասարակությանը տալիս է այնպիսի մասնագետ, որի կարիքն այդ պահին այդ հասարակությունն ունի, այսինքն՝ միջանկյալ օղակի մասնագետ, որը կկարողանա տարբեր խնդիրներ լուծել։ Ընդ որում՝ դինամիկ աճող աշխարհում գյուղատնտեսությունը կարելի է հրաշագործ դարձնել, այնպիսի արդյունաբերական պոտենցիալ զարգացնել այս փոքր հողակտորների վրա, որ կարող է Հայաստանի ՀՆԱ-ի վրա էական ազդեցություն ունենալ, գործազրկության հարց լուծել, հետևապես, շոշափելի ազդեցություն կունենա հասարակության կենսամակարդակի բարձրացման վրա։ Չեմ կարծում, որ այս իշխանությունը սա չի հասկանում, պարզապես միտումնավոր, այս քայլով կացնահարվում է գյուղատնտեսությունը Շիրակի մարզում»,- նշել է Գեւորգյանը։
Նրա դիտարկմամբ՝ պետությունը հանցավոր անտարբերությամբ փակում է գյուղատնտեսական քոլեջ։ Իհարկե, սա ամենապահանջված ոլորտը չէ այսօր Հայաստանում, բայց, Ա.Գեւորգյաննի խոսքերով, զարգացած երկրներում բուհերի դիմորդների 33 տոկոսը դիմում է հենց գյուղատնտեսական համասարաններ»։
Մեր զրուցակիցը նաեւ նկատում է, որ Հայաստանում ա որևէ բան փակելն ու օպտիմալացնելն այլևս տենդենց է, մինչդեռ, նորմալ երկրում որևէ բան փակելուց առաջ դրա հետևանքների ուսումնասիրություն է արվում։
Եթե Շիրակում քոլեջ է փակվում, մեկ այլ մարզում էլ դպրոց է փակվում՝ համայնքների խոշորացման քողի ներքո։ Այսօր անգամ Ջրահովիտի բնակիչները ճանապարհ են փակել՝ պահանջելով չփակել իրենց դպրոցը ։ Գևորգյանը նկատում է՝ սա նշանակում է պետությունը այդ համայնքի բնակիչներին՝ ծնողներին, հերթական անգամ գցում է ծախսի տակ. «երեխային դպրոց ուղարկելն իրականում ծնողի համար ծախս է, լավ, տաք եղանակին կարող է ոտքով գնալ, իսկ ցուրտ եղանակին ի՞նչ է անելու»։
«Կրթական հաստատությունների փակումը կամ հեռացումը բնակավայրերից՝ նպասում է այդ բնակավայրերի դատարակմանը։ Որևէ տեղ տուն գնելիս նախ հետաքրքրվում են ճանապարհի, դպրոցի, հիվանդանոցի մասին, եթե դրանք կան՝ այդ տան գինն աճում է, եթե չկան՝ բնականաբար տեղի է ունենում դեմոգրաֆիկ տեղաշարժ։ Սա նշանակում է, այո՛, գյուղ լուծարարել, փակել»,- ասել է Ա.Գեւորգյանը։
Անդրադառնալով կրթական հաստատությունների ինքնաֆինանսավորմանը՝ նա ընդգծեց, որ ամբողջ աշխարհում կան մասնավոր և պետական կրթական հաստատություններ, և այս երկուսի միջև միանշանակ լուրջ մրցակցություն կա։ «Բայց անգամ մասնավոր կրթական հաստատությունները պետությունից որոշակի ֆինանսավորում ունենում են, եթե դրանք ունենում են պետական հավաստագիր, ուրեմն պետությունը հանձնառու է լինում այս կամ այն չափով ներդրումներ կատարել այդ հաստատություններում։ Երբ ինչ-որ բան փակում ես, ապա տեղը պետք է ինչ-որ բան դնես, հակառակ դեպքում այս արհեստական ստեղծված դատարկությունն ունենալու է իր հետևանքները։ Պարզապես այս իշխանությունը իր միքս նախարարությունուվ՝ ԿԳՄՍ-ով որևէ լուրջ խնդրի լուծում տալ չի կարող»,- եզրափակեց Արթուր Գեւորգյանը։
