«Товарищ генерал» տելեգրամ ալիքը գրում է.
Հայկական քաղաքական ուժերի մի ամբողջ աստղաբույլ պահանջել է Հայաստանի իշխանություններից պաշտպանել Արցախի ժողովրդի՝ միջազգային երաշխիքներով Արցախ վերադառնալու հավաքական իրավունքը:
ՄԱԿ-ի, ԵԱՀԿ-ի կամ առանձին պետությունների ոչնչով չամրագրված երաշխիքներով ողջ ղարաբաղյան զանգվածի Ադրբեջանի իրավազորության ներքո հայտնվելու այդ լղոզված, չափազանց կասկածելի իրավունքի օգտին հանդես են եկել.
🔺«Ազատ հայրենիք» խմբակցություն
🔺ՀՅԴ-ի արցախյան կառույց
🔺Արցախի «Արդարություն» կուսակցություն
🔺Արցախի ժողովրդավարական կուսակցություն
🔺«Հայաստան» դաշինք
🔺«Պատիվ ունեմ» խմբակցություն
🔺«Ազգային անվտռանգություն» կուսակցություն
🔺Հայաստանի դեմոկրատական կուսակցություն
🔺Հայաստանի հանրապետական կուսակցություն
🔺«Հայաքվե» քաղաքացիական նախաձեռնություն
🔺«Միասին» շարժում.
Ոչ, ուղղակիորեն Արցախի վրա Ադրբեջանի իրավազորության մասին նրանք չեն ասում: Բայց մեղադրում են Ադրբեջանին միայն էթնիկ զտման համար, ոչ թե Արցախը գրավելու և օկուպացնելու համար: «Վերադարձ երաշխիքներով» բուն խոսույթը ենթադրում է Ղարաբաղի վրա Ադրբեջանի ինքնիշխանության պահպանում, այլապես ինչո՞ւ պիտի հայերը ինչ-որ երաշխիքներ պահանջեն:
«Երաշխիքներով վերադարձը», Արցախի անկախության ճանաչումը պահանջելու փոխարեն, լրիվ ու լիովին Արևմուտքի դրդած օրակարգն է՝ հիմնված այդ հնագույն տարածաշրջանի վրա, որտեղ հայերն ապրել են հազար տարի, Ադրբեջանի ինքնիշխանությունն օրինականացնելու վրա:
Կարելի է արձանագրել, որ Հայաստանում չեն մնացել քաղաքական գործիչներ, որոնք պատրաստ են պայքարել Արցախի անկախ կարգավիճակի համար: Ամեն ինչ Նիկոլ Փաշինյանի հարթակում է, Փարիզյան դավադրության ջրերով, հանուն Ղարաբաղի Արցախի փոխարեն, հանուն նրա, որ միջազգային հանրությունը, ինչ-որ կերպ համոզի ու ստիպի Ադրբեջանին ընդունել այնտեղից փախած հայերին: Կիսալուսնով անձնագրեր ստանան և իսլամ ընդունեն:
Ինչպես երևում է, արցախցիների եղած միավորումներն էլ են հանդես գալիս բացառապես դրա համար:
Դա նշանակում է, որ Արևմուտքը վերջնականապես կոտրել է Հայաստանին, իսկ հայերի հասարակակական կարծիքը հաջողությամբ վերաձևվել է որպես հավաքական սամվել բաբայան՝ որպես Նժդեհի ու Մոնթեի հակատիպ:
Ինչի համար էլ շնորհավորում եմ մեզ:
