Ասում եք ինչու՞ ենք այսքան փոքր տարածքում ծվարել…
Հաճախ հարցնում ու զարմանում էիք. ոնց մսխեցի՞նք, զանազան քոչվորների զիջեցինք մեր դրախտավայր պատմական տարածքները…
Հենց այդպե՛ս, ինչպես մի՛շտ, ինչպես հիմա՛ էս բեդովլաթների օրոք…
Որովհետև այն ինչ չի կարողանում անել թշնամին, մենք ինքներս անում ենք մեզ:
Մենք հերիք ենք մեզ…
Մենք պատմական «նվաճում» ունենք՝ ինքներս մեզ ոչնչացնելու մի ուրույն կարողություն: Մենք թշնամուց առավել թշնամի ենք ու անզիջում միմյանց հանդեպ և այն ինչ երազում, փափագում ու չեն կարողանում անել նրանք, մենք ինքներս հաջողությամբ իրագործում ենք: Կամ էլ մեր սխալներով ու անգործությամբ ակամա օգնում նրանց:
Եղածը զրոյացնելով, մեր տհասությունը նախկիններին բարդելով, թշնամու առաջ կզելով…
Այնպես, որ նա՝ թշնամին, այլևս նույնիսկ չի ծիծաղում, նա արդեն նայում հիանում, վայելում ու հերթական անգամ սպասում է:
Սպասում միմյանց ոչնչացնելու մարտարվեստի մեր նորանոր ունակություններին և այլևս չի էլ զարմանում, նա գիտի՝ հաստատ գիտի և սպասում է, որ մենք հերթական անգամ խժռենք իրար:
Եվ խժռում ենք, դրսի ուժերի «կտերն» ուտելով, հանձնարարությունները կատարելով, մեր դարավոր արժեքները ոտնատակ տալով, բարեկամների հետ հարաբերությունները փչացնելով, երկրաքանդությամբ և ազգը բաժանելու գործընթացներով ոգևորված…
Թշնամու մեջ բարեկամ տեսնելու, միամտաբար ներելու և դիվանագիտական բացթողումների, անձնական ու միջպետական հարաբերություններում թույլ տրված սխալների, անհիմն մեծամտության պատճառով, ամեն ինչ զրոյացնելու մարմաջով, մկրատը սրած տարածքները կտրտելով ու բաժանելով…
