Երեկ ռուսական մի հարթակում քննարկում էի դիտում Հայաստանում նոր կորոնավիրուսի համաճարակի, դրա դեմ պայքարում մեր իշխանությունների ձախողումների մասին։
Հաղորդումն ակնհայտորեն քարոզչական էր, կայսերական շովինիզմի նոտաներով («ինչներիդ ա պետք էդ անկախությունը, մե՛կ է չկարողացաք երկիր կառուցել» ուղերձով)։
Հետխորհրդային Ռուսաստանում նման կարծիքների պակաս երբեք չի եղել, ընդ որում բոլոր հետխորհրդային երկրների մասին՝ Ուկրաինայից ու Մոլդովայից մինչև Տաջիկիստան, այստեղ նորություն չկար։ Ռուսական կայսերական շովինիզմն ու կայսերական կարոտախտը դժվար թե մեռնեն տեսանելի ապագայում։
Խնդիրն այն է, որ (մեծ հաշվով երկրորդ կամ նույնիսկ երրորդ էշելոնի) այս քարոզիչները շատ լավ տեղյակ էին կոնկրետ համաճարակի օրինակով մեր իշխանությունների բոլոր սխալներից։
Սա գրում եմ, որ պարզ լինի. Հայաստանի իշխանության սխալներն այնքան ակնհայտ են, որ դրսից էլ են շատ լավ երևում, նույնիսկ ոչ մասնագետների համար։
Առավել ևս շատ հստակ երևում են մեր թշնամիներին։
Միայն Հայաստանի բնակչության որոշ մասն է, որ դրանք դեռ չի նկատում, չի հասկանում։ Այդ որոշ մասն էլ վաղուց արդեն մեծամասնություն չէ...
Ինչևէ, համաճարակը վաղ թե ուշ կվերջանա, նույնիսկ եթե որևէ հակաքայլ ընդհանրապես չձեռնարկեին։ Բայց Հայաստանի ինքնիշխանությանը Նիկոլի հասցրած վնասը չեզոքացնելը ահռելի ժամանակ, ջանք ու ռեսուրս է պահանջելու։
Դնելով մի կողմ մարդկային և նյութական ռեսուրսի խնդիրը՝ ամենակարևոր հարցը հետևյալն է․ արդյոք կունենա՞նք այդ ժամանակը։
