Ես ենթարդում էի, որ Սևրի դաշնագրի 100-րդ տարելիցի նախօրեակին այդ առիթով պետք է հանդիպեինք, բայց մի նոր անակնկալ ստիպեց մեզ նորից հավաքվել: Այս մասին Հանրակրթական դպրոցի պատմության ծրագրերի նախագծերի հետևում կանգնած ուժերի գործունեության թեմայով ասուլիսին ասաց ՀՀ ԳԱԱ պատմության ինստիտուտի տնօրեն Աշոտ Մելքոնյանը:
«Երբ փորձում ես հասկանալ վերջին 50 տարվա թուրքական պաշտոնական շրջանակների գործունեությունը Հայկական հարցի խնդրում, տեսնում ես, որ մեկը մյուսի հետևից ծուղակների շարան է: Եվրոպական զանազան կառույցներ տասնամյակներ շարունակ թուրքերի հետ համագործակցելով՝ փորձում են մեզ ներքաշել զանազան ծրագրերի մեջ, մեր հարևանների, թշնամու կերպարը մեզանում մեղմել, գուցեև՝ վերացնել, և արդյունքում զանազան ծրագրերի գործադրմամբ փորձել հաշտեցնել կողմերին: Ինչպե՞ս կարելի է կողմերին հաշտեցնել, եթե մեկը զոհ է, մյուսը՝ ոճրագործ»,- ասաց նա:
Մելքոնյանը օրինակ բերեց Գերմանիային, երբ Հոլոքոստից հետո մինչև հիմա էլ շարունակում է գումարներ տրամադրել Իսրայելին, իսկ վերջինս նշում է, որ քիչ է, և ապա նկատեց, որ մեր պարագայում դեռ Թուրքիան է մեղադրում մեզ ցեղասպանություն իրականացնելու մեջ: «Ցավոք սրտի հայտնվել ենք հերթական լարած թակարդի մեջ և մեզ համար ցավալի է, որ մեր երիտասարդ գործընկեր պատմաբաններից են հայտնվել այդ ծուղակում՝ ենթադրելով, թե բարի գործ են անում, թուրթերի հետ փորձում են հաշտեցնել մեզ»,- ասաց նա:
Մելքոնյանը ընդգծեց՝ մենք հաշտվելու խնդիր չունենք, մենք խաղաղասեր ենք եղել, այդպիսին շարունակում ենք մնալ, բայց պետք է զգույշ լինենք, որ հերթական ծուղակի մեջ չհայտնվենք: «Այս անգամ, ցավոք սրտի, հայտնվեցինք կրթական ծրագրերի տարբերակով, որը մեր ազգային անվտանգության բաղադրամաս է կազմում: Մենք ներքաշվեցինք այդ խաղի մեջ․ գաղտնիության պայմաններում մեր գործընկերները մեր քաղաքական գործիչների հետ նման կապի մեջ են թուրք պատմաբանների, քաղաքական գործիչների հետ: Արդյունքում մենք ունեցանք 2017-2019 թթ վերահրատարակված երկու գրքեր, որոնցում խոսվում են Հայաստանում և Թուրքիայում պատմության չափորոշիչերի մասին և ամենասարսափելին այն է, որ հայկական կողմը մեզ մեղադրում է զգայանականության, պացիֆիզմի պակասի, ֆեմինիզմը շրջանցելու և զանազան այլ մեղքերի մեջ»,- ասաց նա:
Նա նշեց, որ այդ գրքերի մեջ մեզ խորհուրդներ են տրվում, թե ինչպես պետք է գրվի Հայոց պատմությունը, թե ինչպես պետք է գրվի Թուրքիայի պատմությունը, որ մենք հաշտվենք և խնդիրներ չունենանք մեր ագրեսիվ հարևանի հետ:
