Երեկ, մոմավառության և մեր հերոսների հիշատակին նվիրված երթի ժամանակ փնտրում էի գոնե մեկ պատգամավոր, գոնե մեկ պետական պաշտոնյա, ով կգար և մեր հետ կհարգեր հայրենիքը պաշտպանած ու զոհված մարդկանց հիշատակը... Չգտա... Նրանք թքած ունեն մեր ընկերների, եղբայրների, հայրերի և որդիների արյան վրա: Նրանք դավաճան հող հանձնողի կազմակերպած մարտի 1-ի զոհերի համար պատրաստ են օրը մեջ երթ անել, որովհետև դա իրենց բերում է քաղսքական դիվիդենտներ, բայց հայրենիքը պաշտպանած զինվորի հիշատակի երթին պատրաստ չեն գալ: Նրանցից գոնե մեկը չկարողացավ ժողովրդի մեջ դուրս գալ, որովհետև գիտակցում են սեփական մեղքը այս ամենի մեջ: Գիտակցում ու վախենում են ժողովրդից: Ժողովուրդը որտեղ ձեզ տեսնի` թքելու է ձեր երեսին, ամոթանք է տալու ու անիծելու է ձեզ: Դուք միշտ վախեցել եք և վախենալու եք և ձեր միակ գործիքը լինելու է ոստիկանությունը, որի աշխատակիցները ուշ, թե շուտ չեն դիմանա և այլևս չեն ենթարկվի պիղծ ու դավաճան իշխանությանը: Իսկ ամենաշատը վախենում է հենց հող հանձնող դավաճանը` վախենում է սեփական աթոռի համար: 4750 հայրենասեր զոհած հող հանձնող դավաճանը վախենում է աթոռ կորցնելուց... Նա տալիս է իր կյանքի ամենավճռական կռիվը` աթոռակռիվը... նա ձերբակալում է Արցախում կռվողներին... նա հրահանգում է հայհոյել արցախցիներին, կռվող և կռված մարդկանց, բոլորին, ով ունակ է ճշմարտություն ասել և ձերբակալում է ամենաանհեթեթ հոդվածներով:
Լսի՛ր, այ հող հանձնող դավաճան, դու հոգեպես մեռել ես ողջ ժողովրդի համար, քո ֆիզիկական սպանությունը ոչ ոքի պետք չէ` դու պետք է դատվես ու դու կդատվես...
