Կրթյալ , հասկացող մարդ, որ այսօր խավարասերի պես մտել ես շրիշակի տակ`լուռ....
ի՞նչին ես սպասում:
Հասկանու՞մ ես , որ հայրենի՜ք կորցրեցինք ... :
Հասկանու՞մ ես, որ ամեն օր ավելի շատ ենք կորցնում:
Հասկնու՞մ ես, որ Հայաստանը այլևս անկախ չի:
Որ բանակցության սեղաններից մեր պետությանը դուրս շպրտեցին:
Հասկանու՞մ ես, որ վաղը մեր երեխաները պարտադրված ռուսերեն են սերտելու և դա է մեզ բաժին հասած փրկության օղակը:
Հասկանու՞մ ես, որ հազարամյակներ շարունակ հայի երազանք պետության մեջ էինք ապրում մի 30 տարի` ... հաղթած պատերազմով և ... և ամենը կորսվեց:
Մեր եկեղեցիների, Տիգրանակերտի ու վանքերի համար եմ մղկտում:
Բայց դա երևի անկարևոր է այն մարդկանց, երեխաների, ծերերի առաջ, ովքեր տուն, անկողին, հող, հարազատի գերեզման կորցրին....: 100 000
Անտու՜նի:
Եվ պետություն կոչվողը այսօր ոչ թե քայլեր պետք է աներ, այլ լոնքեր` այս մարդկանց հոգ տանելու, կորտրված մեջքները բարձրացնել օգնելու: Ստահակի աթոռակռիվ է:
Մեր զոհվածների ու կորածների համար եմ մղկտում:
Բայց Աստծո արքայությունն իրենցն է երևի, որ չեն տեսնում այս գեհենը, որի մեջ պիտի ուժ գտնենք ապրելու:
Զավակ կորցրած ծնողով այսօր պետական օղակում պինգ-պոնգ են խաղում` դռնից դուռ ճանապարհելով:
Եվ չկա պահանջատեր խոսք, որ բռունցք կդառնա` պատերազմը թատրոնի վերածած ստահակներին կձերբակալի և արդարադատորեն կքննի եղածը, ու մղկտացող ծնողին պատասխան կտա
չկազմակերպված զորահավաքի մասին, անտեր մնացած զինվորի մասին, չկրակող զինամթերքի մասին, թաքուն ստորագրված փաստաթղթերի մասին:
Լու´ռ ես:
Լռություն, որ մեր երեխաների, մեր սերունդների հայրենիքն է քանդում:
Ատու՜մ եմ լռությունդ:
Ատու´մ եմ հարմարվողականությունդ:
Ատու´մ եմ զգուշությունդ:
Խավարասե´ր:
Երեկ խանութ էի մտել` մարդիկ պատառաքաղ ու բաժակ էին գնում, իրար կոմպլիմենտ անում... ժպտում ... իրենց պատկերացմամբ ոչինչ չի´ փոխվել:
Իրենք չե´ն հասկանում ինչ ենք կորցրել: Անհող մանկուրտներ:
Եվ մեղավորը քո լռությունն է:
Վերլուծելու չունակությունը:
Հարմարվողականությունը:
