Մեր վախկոտ տեսակը հաղթանակ տարավ մեր քաջ տեսակի նկատմամբ, մանավանդ, որ այդ քաջերի բանակից հինգ հազարից ավել զոհ տվեցինք այս դավադրություն - պատերազմի մեջ: Ցռան Վերգոյի իշխանություն է, վերգոների հպատակապետություն: Հպատակներն էլ հաղթեցին ազատ քաղաքացուն՝ այն քաղաքացուն, որին, մինչ այժմ, իր զինվորներին դավաճանած գերագույն գլխավոր հրամանատարը ՛՛հպարտ՛՛ է անվանում:
՛՛Հինավուրց, տոհմիկ մի ազգ՛՛ ինքն իրեն պարտվեց, պարտվեց իր ամենազզվելի տեսակին: Սկզբում, իշխանության բերեց նրանց, ովքեր Երկիրը, որդի պես, ներսից կերան, իրենք էլ ծափահարեցին այդ ուտողներին, հետո էլ գահ բարձրացավ այն միակ ստահակը, որին հարկավոր էր բանտում հոտեցնել, քանզի Արցախը տալու համար էր գալիս: Հիմա, սա նորից ուժ է հավաքում, ու դեռ վերգոների համամիտ գլխաթափահաևումների տակ ինքն է բանտում հոտեցնելու իր հակառակորդներին:
Հայը դարձավ կռացած մի ճորտ, ու փոխանակ բունտ անելու, դուրս գալու ճորտատիրության դեմ, նա տանը, կնոջ շրջազգեստի տակ սպասում է մի նոր տիրոջ, սպասում է` ավելի զզվելի ստահակ ի հայտ գա, նոր ճորտատեր, և հայտարարի, որ Արցախը իսպառ կորած է, մնացածն էլ ռուսինն է, Սյունիքն էլ քննարկումների առարկա է, որ ինքն էլ շրջազգեստի տակից իր գլխիկը հանի ու նոր միայն մասնակցի վարչապետական հու-հա միտինգի՝ հանուն նոր կամ նորացված նիկոլի:
Ողբերգական, ողբալի հայ, դու արժանի ես նրան, ում ընտրեցիր դավադրաբար: Այս վիճակում դու ամեն ինչ կտաս, Սյունիքը, Արարատը, Լոռին, կնոջդ անգամ, բացառությամբ նրա՝ քո փախուստի համար թողած շրջազգեստի:
