Լավ, հասկացա:
Այ հիմա հասկացա, թե ինչու նախկիններից ալերգիա ունեք, և ինչու եք ընկնում հիստերիկ նոպաների մեջ նախկինների անունները լսելիս:
Բանն այն է, որ նախկինները Արցախ են ազատագրել, պահել, մեծացրել, շենացրել, հողերը ետ բերել: Տեսնելով ձեր համատարած անտարբերությունը, ինչ որ տեղ ուրախությունը, ձեր վատ վերաբերմունքը արցախցիների նկատմամբ` ես հասկացա, որ Արցախը ձեր երկրորդ հայրենիքը չի՜ եղել երբեք: Դուք Արցախը ատել եք, համարել եք, որ Արցախի բարբառով խոսացող հայը` թուրք ա, մունաթ եք եկել սաղ կյանք, որ Հայաստանի տղերքը Արցախում են ծառայում: Դուք միշտ ատել եք Արցախը` համարելով, որ այն մերը չի: Եվ ահա եկել է մի ղեկավար, ով ձեր պես է մտածում, անիծում է Երևանից հեռավոոոր 5 ժամ ճամփա կազմող Արցախը, և ձեր սրտի ուզածը կատարել: Անհնար բան էր, որ Շուշին հանձնվեր ու դուք հիմա հանգիստ նստեիք ու մարդ ա ձեր գործով զբաղվեիք: Պետք չէր գոռալ «հաղթելու ենք»: Ձեր սիրտը դա չէր ուզում: Իսկ նախկինների վախտով Արցախը կայուն էր, ու բեռ էր ձեզ համար: Եկեք ամեն ինչ կոչենք իր անունով: Դուք թքած ունեիք այդ 700 հեկտարի վրա. ձեզ պետք էր պարզապես նախկիններին մեղադրել: 700 հեկտարի համար մեջքի մազերը պոկող հայը չէր կարող հանգիստ ապրել ու չցնդեր, երբ հսկա տարածքից մեզ մնացել է ընդամենը 3000 կմ և Վարդենիսի դարպասներին չէր կարող հանգիստ նայել: Դուք ձեզ լավ եք զգում, սա ձեր սրտի ուզածն էր: Դուք հիմա նեղվում եք, որ Ստեփանակերտն ա մեզ մնացել:
Նեխած էր ձուկը, ջրի երես բարձրացավ ձեր էությունը: Ցավում եմ: Երբ շատ հարուստ լինեմ` ես ձեզ քաղաք եմ կառուցելու, որ այնտեղ ապրեք, անունն էլ դնելու եմ Զոմբիլէնդ: Դուք պետք ա մեզնից առանձին ապրեք, որովհետև մեր կյանքի համար ձեր ներկայությունը վնաս է: Հայաստանում պետք է հայեր ապրեն: Արցախն ատողը հայ չի՜ կարող լինել:
