Եթե Վազգեն Մանուկյանը վարչապետ և ՊՆ ղեկավար աշխատելիս, աննախադեպ ճնշումների պայմաններում երկրի քաղաքական ղեկավարության և ուժային կառույցների կողմից, իր կազմակերպչական հմտություններով զգալի ձեռքբերումների հասավ ինչպես բանակի կազմավորման, այնպես էլ Արցախի պաշտպանությունն իրականացնելիս, ապա առանց նման ճնշումների և համախոհների աջակցությամբ, հուսանք, կանի այն, ինչն ակնկալում են բոլոր նրանք, ովքեր այսօր աջակցում են ազգային միասնության բացառիկ խորհրդանիշ՝ <<Տասնյոթին>>։
Վազգեն Մանուկյանի ընտրությունը բացառիկ է նաև այն իմաստով, որ նա ժամանակին ընտրվել էր երկրի ղեկավար, բայց հայտնի ուժերի կողմից խոչընդոտվեց ժողովրդի հավաքական կամքի իրականացումը, որն, ըստ էության, ժողովրդի պատմական, ազգային <<քաղաքական մտքի>> և պետության բնականոն զարգացման բիրտ կասեցումն էր, և որն էլ <<հոգեբանական>> լուրջ հարված էր ազգի հավաքական միասնությունը ձևավորող գործոններին։
Նման հակապետական հաջորդ գործողությունն իրականացվեց երկու և կես տարի առաջ, երբ նախկին իշխանությունների նպատակային ջանքերով իշխանությունը մատուցվեց ներկաներին, որի հետևանքով խախտվեց պետության զարգացման տրամաբանությունը և պետությունը կանգնեց փլուզման եզրին, մինչդեռ ազգային անվտանգության և պետության զարգացման փիլիսոփայությունը պահանջում էր պետության ղեկավարումը հանձնել երկրորդ նախագահին, որի դեպքում ոչ միայն չէր լինի պատերազմը, իսկ լինելու դեպքում այլ սցենարով կզարգանար, այլ կլիներ և տնտեսության, և բյուջեի բնականոն աճ։
Լիովին պարզորոշ է, որ բազմաթիվ քաղաքացիներ ինչ-ինչ պատճառներով իրենցից ուղղակիորեն վանում են ճշմարտությունը, բայց նրանք որպես երկրի քաղաքացի, եթե իսկապես մտահոգ են երկրի ճակատարգրով, պարտավոր են գոնե ի գիտություն ընդունել այն, ինչն իրենց կարծիքով, մեղմ ասած, թվում է չափազանցություն։
