Քաղաքական գործիչ և պետության ու ժողովրդի առաջնորդ պիտի ընտրվի այն անձը , ով իր սեփական պատմությունն ունի , ում անձնական ծառայությունները հայրենիքի առջև ակներև ապացուցում են, որ նա հայրենասեր է , որ նրա համար հայրենիքի շահը վեր է ամեն ինչից ։
Վազգեն Մանուկյանի կյանքը հենց այդպիսինն է , սկսած դեռ ուսանողական տարիներից Երևանում , ապա Մոսկվայում ։
Դեռևս 1965 ին նա ասպիրանտների շրջանում ստեղծել էր հայրենասերների մի խումբ , ովքեր տարատեսակ հայրենասիրական ակցիաներ էին կազմակերպում , այդ թվում Թուրքիայի դեսպանության առջև , իսկ 65ի ապրիլի 24ին Վազգենն իր խմբակիցների հետ այրեցին թուրքական դրոշը , ինչի հետևանքով շատերը հեռացվեցին բուհերից և կտտանքների ենթարկվեցին ։
Խորհրդային երկիրը դաժան էր վարվում այլախոհների հետ և նրանցից շատերը դա զգացին իրենց վրա , այդ թվում և Վազգենը։
Ես պատիվ եմ ունեցել հարցնել Վազգեն վեհափառի կարծիքը Վազգեն Մանուկյանի մասին ։ Վեհափառ հայրապետի հիշողություններից միայն մեկը պատմեմ ։
Նախիջևանում բարբարոսաբար ոչնչացվում էին հինավուրց խաչքարերը ։ Այդ վայրագությունները կատարվում էին պաշտոնյաների թույլտվությամբ , նույնիսկ պատվերով ։ Եթե չեմ սխալվում , հենց այդ ժամանակ Հեյդար Ալիևը Նախիջևանի ՊԱԿ ի ղեկավարն էր - КГБ ի ։ Վեհափառի առաջարկով գուցե խնդրանքով Վազգեն Մանուկյանն իր մի քանի ընկերների հետ մեծագույն դժվարություններով կարողացան փրկել և Էջմիածին հասցնել երկու թե երեք հին խաչքար , որոնք մինչ այսօր գտնվում են Վեհարանի բակում ։
Ինչ պարծանքով էր հիշում լուսահոգի Վազգեն կաթողիկոսը տղաներին և հատկապես իր անունը կրող տակավին երիտասարդ ասպիրանտ Վազգենին ։
Որքան հայրական սեր ու հիացմունք կար նրա հայացքում ։
Ինչքան բարի էին նրա աչքերը այդ զրույցի ընթացքում ։
