Ներկայումս մեր Վեհաժողովի անդամ երկրներից մեկն անընդհատ ոտնահարում է իր կանոնադրական իրավունքները, եւ դա՝ կազմակերպությանն անդամակցելու առաջին օրվանից. այդ անդամ երկիրն Ադրբեջանն է: Այս մասին ԵԽԽՎ լիագումար նիստում իր ելույթում նշել է հայկական պատվիրակության անդամ Միքայել Մելքումյանը:
Նա, մասնավորապես, նշել է. «Ըստ մեր կազմակերպության Կանոնադրության՝ «Եվրոպայի խորհրդի նպատակն է սերտ միություն հաստատել իր անդամների միջեւ՝ պահպանելու եւ խթանելու համար նրանց համընդհանուր ժառանգություն հանդիսացող իդեալներն ու սկզբունքները…»:
Այդ դեպքում ի՞նչը կարող է ավելի մեծ խոչընդոտ լինել Եվրոպայի խորհրդի անդամների միասնության համար, քան պատերազմը:
Երբ Ադրբեջանը դարձավ Եվրոպայի Խորհրդի անդամ, ստանձնեց Լեռնային Ղարաբաղի հակամարտությունը բացառապես խաղաղ ճանապարհով կարգավորելու լրացուցիչ պարտավորությունը: Ավելին, Վեհաժողովը պնդել էր, որ այդ պարտավորությունն ամրագրվի թղթի վրա:
Այնուամենայնիվ այս Վեհաժողովը շատ թույլ արձագանքեց Ադրբեջանի կողմից Լեռնային Ղարաբաղի ժողովրդի դեմ սանձազերծած սարսափելի պատերազմին:
Ակնհայտ է, որ դա Ադրբեջանի կողմից իր ստանձնած պարտավորությունների միակ լուրջ ոտնահարումը չէր: Մենք բոլորս տեղյակ ենք մարդու իրավունքների պաշտպանների, ակտիվիստների, հասարակական կազմակերպությունների վիճակի մասին, որոնց նկատմամբ վերաբերմունքն ակնհայտորեն ոտնահարում է Եվրոպայի խորհրդի կանոնադրության 3-րդ հոդվածը: 20 տարուց ի վեր իրավիճակը նույնն է նաեւ քաղբանտարկյալների հարցում:
Այո, գործընկերներ, քաղբանտարկյալների հարցով զբաղվելը նույնպես Ադրբեջանի անդամակցության պարտավորությունների մասն էր, եւ այստեղ խոսքը միայն անցյալ տարի մեր կողմից ընդունված բանաձեւի մասին չէ, ոչ էլ այն բանաձեւի, որը Վեհաժողովը չի ընդունել Ադրբեջանի խավիարային դիվանագիտության պատճառով:
Եվրոպայի խորհրդի անդամ մի պետությունը՝ Ադրբեջանը, ռազմական ագրեսիա է
իրականացնում Եվրոպայի խորհրդի մեկ այլ անդամ պետության՝ Հայաստանի
նկատմամբ:
Ռազմական ագրեսիայի հետեւանքով կան հազարավոր զոհեր, հաշմանդամներ, հարյուրավոր ռազմագերիներ, չնայած նրան, որ Հայաստանի Հանրապետություն – Ռուսաստանի Դաշնություն - Ադրբեջան եռակողմ հայտարարության մեջ հստակ ամրագրված է, որ գերիները պետք է վերադարձվեն «բոլորը բոլորի դիմաց» սկզբունքով:
Ըստ էության այդ հարցը չի լուծվել, եւ մեր հայրենակիցները Ադրբեջանում հայտնվել են պատանդի կարգավիճակում:
Իսկ հիմա հարց Ձեզ՝ իսկ ի՞նչ է արել Եվրոպայի խորհուրդը, Եվրոպան, կասե՞ք ինձ:
Եվ հետո, եթե նման վայրագություններ կատարվեին, ասենք, եվրոպական երկու կամ երեք պետությունների միջեւ, դուք ինչպիսի՞ արձագանք կտայիք:
Ինձ համար, որպես ԵԽԽՎ անդամ պետության պատվիրակության անդամ, շատ անհասկանալի է մնում այն, թե 44-օրյա այս պատերազմի օրերին այդքան զոհերի եւ ավերածությունների ակնհայտ իրողությունների պայմաններում ինչո՞ւ եվրոպական կառույցները գտնվեցին այդքան հեռու:
Կարո՞ղ եք բացատրել՝ ի՞նչն էր ձեզ պահում այդքան սառը եւ հեռու: Եվրոպական օրենքները, նիստուկացը, բարքերը, ավանդույթները… ի՞նչը:
Այսինքն, կա՛մ Եվրոպան ցանկություն չունի կանգնեցնելու այդ մարդասպանությունները, կամ էլ անկարող է:
Եվրոպա պետք է փոխվի:
Քանի որ մենք ընդունում ենք այս բանաձեւը, եւ, հետեւաբար, մեր կանոնակարգում փոփոխություններ ենք կատարում, ապա մենք պետք է քննարկենք Ադրբեջանի դեմ համատեղ ընթացակարգ սկսելու հարցը:
Շնորհակալություն»:
