Մենք ցավով խոսում ենք զոհված հազարավոր հայորդիների, կորսված ազգի սերուցքի և կորսված հողերի ու հայրենիքի մասին, բայց մոռանում ենք ոչ պակաս ահավոր մի այլ բան։
Թշնամու նոր սերունդը չգիտե, չի տեսել, թե ինչ է կատարվել երեք տասնամյակ առաջ և հայերն ինչպես են ջախջախել իրենց։ Նրանք ոչինչ չգիտեն Մոնթե Մելքոնյանի, Լեոնիդ Ազգալդյանի, Վլադիմիր Բալայանի, Պետոյի, Աշոտ Ղուլյանի մասին, չեն տեսել ու չգիտեն Արցախյան առաջին պատերազմի ժամանակ իրենց ազերի հայրենակիցներին ոչխարի պես քշող հայ քաջորդիների մասին։
Բայց այսօր նրանց կադրեր են հրամցնում իրենց հաղթական մուտքի մասին Հադրութ և Շուշի։ Այսօր նրանք տեսել, տեսնում ու լսում են իրենց ոտքի փալասն ու բոլորի ծաղրի առարկան դարձած, սակայն սեփական երկրում կուռք ու աստված դառած, սեփական երկիրն ավերող ու ծախող պոռնկածին նիկոլի մասին, բունկերում հայ սպաներին «բարոյական աջակցություն» ցույց տվող նրա բոշա կնկա մասին, պարբերաբար հեռուստատեսությամբ տեսնում են դավաճանին ատամներով պաշտպանող ու սեփական անզեն ժողովրդին հոշոտող անասնական կերպարանքով ՀՀ ոստիկաններին ու Շուշիից ծլկած սպեցնազի կարմիր գդակավորներին, որոնք «առյուծի պես» պաշտպանում են նիկոլին ու սադիստի դաժանությամբ ծեծում անզեն ցուցարարներին։ Թշնամու նոր սերունդը արարատմիրզոյաններ ու արայիկ-մարայիկներ է տեսնում նաև, մի աման լափի համար նիկոլի ոտքեր լիզող հայ մտավորականներ է տեսնում ու սրանցով իր համար հայի կերպար ձևավորում։ Ու այս զազրելի նախիրի կերպարը նա փոխանցելու է իր սերունդներին՝ որպես վախկոտ, ծախու, ստրուկ հայի կերպար։
Նաև արդեն աշխարհն է սրանցով հայի կերպար ձևավորում իր համար, արդեն չի հարգում ու այլևս չի հարգելու մի ժողովրդի, որն ինքն իրեն չի հարգում, սեփական մի վիժվածքի ձեռքով ջնջվում է աշխարհի քարտեզից, բայց ստրկամտորեն հանդուրժում է իրեն լլկողին, իրեն հոշոտողին, փոխանակ արժանապատիվ ազգերի պես պատժելու և սատկացնելու իր տականքին։
Եվ սա ոչ պակաս ահավոր է մարդկային ու տարածքների մեր կորստից։
