ՇՆՈՐՀԱԿԱԼՈՒԹՅՈՒՆ, ՓԱՇԻՆՅԱՆ
Այսօր գերկարևոր օր է հայ քաղաքական մտքի զարգացման տեսանկյունից: Այսօր Փաշինյանը կկատարի Հովհաննես Թումանյանի պատգամը, որ հետևյալն է՝
«...մեր ներքին մարդը շատ է փչացած, և դրա դեմ կռվելու, առողջանալու առաջին պայմանը էն է, որ մենք և՛ մեր սրտերում, և՛ աշխարհքի առաջ անկեղծ խոստովանենք ու ճանաչենք մեր դժբախտությունը»։
Փաշինյանն այսօր Հանրապետության հրապարակում ի ցույց կդնի մեր դժբախտությունը՝ ներկայացնելով մեր ներքին մարդու փչացածության անողոք պատկերը, մարդիկ, ովքեր չեն հարցնի հանրահավաքի կառավարներին, թե ու՞ր է Արցախի 75 տոկոսը և ի՞նչ ճակատագիր է սպասվում մնացյալ հատվածին, թե ինչու՞ մենք տվեցինք այդքան զոհեր, ինչու՞ գերիները չվերադարձան, իսկ հողերը շռնդալից արագությամբ հանձնվեցին՝ մարդկանց համար իրենց իրերը դուրս բերելու հնարավորություն չթողնելով, ինչու՞ Հայաստանի Հանրապետության հողերն անցնում են թշնամուն և էլի նման դառն ինչուներ: Չեն հարցնի, դրա փոխարեն կվանկարկեն «Նիկոլ վարչապետ» :
Հիմնականում պետության զգացողություն չունեցողների, հանրահավաքի քշվողների թիվը, որը կտեսնեք երեկոյան, բազմապատկեք 10–ով, 20–ով, և այդժամ կունենաք ամբողջական պատկերը մեր ժողովրդի օխլոսացման:
Եվ այդժամ բոլորիդ համար ակնառու ըմբռնելի կդառնա Նժդեհի մորմոք –առաջարկը՝
«Բուն հայոց խնդիրը օտար լծերի տակ ուծացած հայկական զանգվածներին վերստին ազգի վերածելն է»:
Հետո արդեն Հայկ Ասատրյանի, տառապանքից ծնված, պատգամը կհառնի բոլորիդ աչքերի առջև՝
Քանի դեռ կա ուծացած հայը՝ մենք տեղ չենք ունենա արևի տակ:
Ծանր այս խնդրի մասին տագնապ եմ հնչեցնում ահա արդեն քառորդ դար, սակայն մեր քաղաքական դաշտն այդպես էլ ընկալունակ չգտնվեց: Եվ ունենք այսօրվա դժգույն վիճակը:
Այսօր Փաշինյանը մտածել կարողացող բոլորին հնարավորություն կընձեռի «ճանաչել մեր դժբախտությունը», ու դրա համար շնորհակալ եմ իրեն։ Եվ հուսամ մտածող այդ շերտը ականջալուր կլինի նույն Թումանյանի հորդորին՝
«Ապա թե էդ փրկարար գիտակցությանը կհետևեն ինքնակատարելագործության բարձր ցանկությունն ու ազնիվ գործը»։
