Ծանոթացա առաջին նախագահ Տեր-Պետրոսյանի հայտարարությանը:
Զավեշտական է հնչում, բայց Տեր-Պետրոսյանը, որ նիկոլ փաշինի քաղաքական հոգեհայրն է եղել ժամանակին, էդ հերձվածողի արածների համար, ինչպես ինձ թվաց, ավելի շատ պատասխանատվություն է զգում, քան նիկոլ փաշինն՝ ինքը:
Չգիտեմ, ինձ այդպես թվաց: Ինձ շատ դժվար է մեղադրել Տեր-Պետրոսյանի նկատմամբ որևէ դրական զգացում ունենալու մեջ, բայց այդքանով հանդերձ, չմոռանանք, որ ինքը՝ Տեր-Պետրոսյանը որոշակի իրավիճակում գերադասեց կամովին հեռանալ իշխանությունից, ճիշտ է, իրեն բնորոշ «ցեցեր» գցելով, բայց դա դեռ մի կողմ:
Լավ, ըստ էության ի՞նչ է ասում ՀՀ առաջին նախագահ Տեր-Պետորոսյանը: Ասում է՝ արա, նիկոլ, քանի դեռ կարող ես, հել, հրաժարական տուր և թռի ստուց, փախի-փրկվի: Մյուս կողմից էլ՝ Տեր-Պետրոսյանը մյուս ուժերին թափանցիկ ակնարկում է, թե էդ լածիրակին ֆիզիկական գոյույթան երաշխիք տվեց, թողեք, թող թռնի, կենտրոնանանք էս մեր ավերակները քչից-շատից վերականգնելու վրա:
Ես այսպես ընկալեցի: Հա, դե, ձեռքի հետ էլ ասում է՝ «ռազմական հեաշրջումը» փիս բան է, չի կարելի, հակասահմանադրական է, իսկ Հայրենիքի փրկության շարժումն էլ,, Տեր-Պետրոսյանի կարծիքով, չստանալով հանրային լայն աջակցույթուն, սպառել է փոփոխության հասնելու իր ռեսուրսը կամ հնարավորությունը: Բայց...
Այստեղ, իմ ընկալմամբ, էական են միանգամից մի քանի հանգամանք կամ իրողություն, որոնք շատերը գերադասում են լռությամբ շրջանցել կամ, գոնե հրապարակավ, դրանց նշանակություն չտալ: Այնինչ, հենց այդ հանգամանքները պետք է հաշվի առնել:
Ամենից առաջ. գործ ունենք կոնկրետ մեկ անձի իշխանավարման և դրա անձի շուրջ խմբված թշնամի-դավաճանների խմբի հետ (հա, ես վաղուց «սև-սպիտակի» իմ գիծը գծել եմ. ով նիկոլական է, նիկոլի կողմից է, ինձ համար թշնամի է, ընդհուպ՝ անձնական թշնամության աստիճանի, ով ուզում է լինի՝ ստահակի կառավարության անդա՞մ, թե՞ «1000 տարվա» ընկեր կամ թեկուզ արյունակից-հարազատ: Թշնամի են ու ենթակա թշնամական վերաբերմունքի: Ուզում է՝ Հայաստանի բնակչության 99 տոկոսը նիկոլական լինի կամ դառնա, օտար են և թշնամի, առավել ևս՝ դա ինձ չի կանգնեցնելու, չի ստիպելու, որ ես դադարեցնեմ պայքարը):
Երկրորդը, գործ ունենք Հայաստանի և հայության պետական ու ազգային շահերին, կենսական շահերին աններելի և ծանրագույն վնասներ պատճառած, Հայրենիք-կենսատարածքի զգալի մաս թշնամի թուրքին հանձնած, հազարավոր մեր զինվորականների սպանության, վիրավորման և հարյուրավորների գերեվարման մատնած, Հայաստանի պետական գոյությունը առավել քան իրական կործանման մատնած, ըստ երևույթին՝ փողով թուրքին ծախված դավաճան-ստահակի հետ, որը, բնականաբար, չի ցանկանում կամովին թողենլ իր ճանկն ընկած իշխանությունը:
Լավ, ու ի՞նչ ենք անում մենք: Այն բանից հետո, երբ նիկոլ փաշինի դավաճանական ու թրքահպատակ, հակահայ գործունեությունը ծանրագույն հետևանքների տեսքով թափվեց մեր ազգի ու պետության գլխին:
Ի՞ՆՉ ԵՆՔ ԱՆՈՒՄ
Դրած՝ քննարկում ենք. սահմանադրակա՞ն ճանապարհով շարժվել, իսկ այսինչ քայլը սահմանադրակա՞ն կլինի, չգիտեմ՝ վայ, ցնցումներից զերծ մնանք, վայ էս, վայ էն...
Ու քանի քննարկողներն ու քննարկումները շատանում են, այնքան ավելանում են զանազան պայմանականությունները...
Թե բա՝ «ռազմական հեղաշրջում»: Լրիվ վա՞տ եք...
Խոսքը, ավելի ճիշտ՝ ԱՌԱՋԻՆ ԱՆՀՐԱԺԵՇՏՈՒԹՅՈՒՆԸ օտարից Հայաստանի կառավարման համակարգն ազատել-ազատագրելն է: Սա ԱԶԳԱՅԻՆ-ԱԶԱՏԱԳՐԱԿԱՆ ընդգծված բնույթ ունեցող պայքար է: Եվ հենց այդ հանգամանքից ելնելով, նաև՝ այն կործանումային վիճակում, որի մեջ գտնվում ենք, անհեթեթ ու անտեղի են խոսակցությունները «ռազմական հեղաշրջման» մասին, մանավանդ, որ հեղաշրջելու բան էլ չկա:
Իմ ընկալմամբ, թիվ 1 խնդիրը պարզից էլ պարզ է: Սա անձնիշխանություն է, կոնկրետ 1 անձի շուրջ ձևավորված խմբոնով: Հետևաբար, խնդիրը այն է, որ տվյալ անձը՝ նիկոլ փաշինը մեկուսացվի, հեռացվի պետության կառավարումից: Հիմա դա ինչպե՞ս կարվի, արդեն ընդհանրապես կարևոր չէ:
տարբերակները շատ են. ուժայինները մտնում, դրան կալանավորում են, վերջացավ-գնաց: Սկսվում է քննություն, ձևավորվում է ժամանակավոր կառավարություն, անցնում ենք էս խորագույն ճահճից դոուրս գալու գործին:
Չի՞ ուզում կալանավորվել: Խնդիր չկա. մի հատ ատրճանակ եք տալիս ձեռքը՝ ինքն իրեն իր նեռային ճակատին կրակում է, պրծավ-գնաց:
Չի՞ ուզում կամովին հեռանալ, չի՞ ուզում իշխանությունը թողնել, ուրեմն՝ մեղքն իր վիզը, քանի որ դրա «այլընտրանքը» հրապարակում, բազմության ոտքերի տակ շանսատակ լինելն է: Դավաճանին, աղետաբեր կործանարարին՝ համապատասխան վախճան: Եթե ուզում եք, հանուն պատմական աղերսների, շիկացած երկաթից թագ դրեք գլխին (մեր բազմահազարամյա պատմության մեջ նման նախադեպ եղել է):
Թե բա՝ «սահմանադրական...»: Չի մի չէ՝ գիտահետազոտական-միտահետազոտական:
Ի՞նչ գրողի տարած «սահմանադրական...» ո՞ւմ հանդեպ: Նրա՞, որ բոլոր այլասերված եղանակներով բռնաբարել է սահմանադրությունն էլ, օրենքներն էլ, գրված ու չգրված նորմերն էլ, ամեն ինչ: Ինքն, ի՞նչ է, սահմանադրականորե՞ն է Արցախը թուրքիւն հանձնել, թե՞ Սահմանադրության համապատասխան է երկիրն ու ազգը նետել պատերազմի արյունոտ ճահիճը:
Խի, Հայաստանում Սահմանադրությունը գործո՞ւմ է, որ «սահմանադրական ճանապարհ»-ից եք խոսում: Դրա մասին թող ինքը մտածեր, դո՞ւք ինչու եք դրա վրա դողում:
Բայց չէ, մեզանում շատերը իջել են այն աստիճան, որ լուրջ-լուրջ քննարկում են «առաջիկա ընտրություններին մասնակցության» հարցեր, չգիտեմ՝ ինչ:
Լևոն Տեր-Պետրոսյանն էլ, թե՝ թող փոխվարչապետը կազմակերպի, յեիսմ ինչ, էն մնացածն սկսում են դա քննարկել...
Լսեք, ուրեմն: Ով թեկուզ կես միլիմետր ընդառաջ է գնում նիկոլ փաշինի առաջարկություններին, լինեն դրանք ուղղակի կամ Տեր-Պետրոսյանով միջնորդավորված, ըստ էության, բռնում է նիկոլ փաշինի գործակիցը դառնալու ճանապարհը, որ ավելի վատ է՝ ներգրավվում է սատանայի դժոխային ծրագրի իրականացման ընթացքի մեջ:
Էն կինոյում ո՞նց էր ասվում: Հա, հիշեցի: Ասում էր. «Ու հիշի, ով որ կգա Բարզինիի անունից (հանդիպման ու բանակցելու մասին հայտնելու) նա էլ դավաճանն է...»:
Ի՞նչ «երկխոսություն», ի՞նչ քննարկում: Ո՞ւմ հետ: Նրա՞, որ պիտի կամ իր հոժար կամքով հեռանա, կամ հեռացվի՞:
Լավ, մենք էս ի՞նչ տեսակի խալխ ենք, էս ի՞նչ տեսակի հանրույթ ենք, որ չենք կարողանում մեզ ազատել ընդամենը 1 սրիկայից:
Մեր երեխեքին տարել-կոտորել է, նստել-քննարկում ենք, թե ոնց արվի, որ էդ գլխակերը... սահմանադրական ճանապարհո՜վ, կամովի՜ն հեռանա...
Մի երկրւմ, որտեղ միմյանց փոր-փսորիքը թափում են, միայն այն բանի պատճառով, որ ինչպես մեկն է թվացել, էն մյուսը իրեն «թարս է նայել»: Տալիս ու իրար սպանում են այն բանի համար, որ դիպել ու թեթևակի ծռել են ավտոյի ձախակողմյան հայելին: Իրար քիթումռութ են նախշում՝ բակում մեքենայի կայանելու տեղի պատճառով: Հարևանուհիները իրար կարող են գզել-բզկտել... լվացքի ընդհանուր պարանից օգտվելու համար կամ այն պատճառով, որ նրանց հասակակից 6-7 տարեկան տղա երեխաները խաղալիս ինչ-որ բան չեն կիսել:
Մեր երկրում մարդիկ իրար գլուխ են ջարդում՝ այնպիսի մանրուքների պատճառով, որ էլ ասելու չէ: Քրեական խրոնիկայի ամփոփագրերն ու Շամշյան Գագիկի կայքը՝ վկա:
Ու ահա, այդ «որձ» հանրույթի պայմաններում այսպիսի ուրեմն գերքնքուշ վերաբերմունք մի հերձվածողի հանդեպ, որ վարի է տվել պետությունը, որ թուրքին է տվել Արցախը, Շուշին,, Հադրութը, որ համարյա արդեն տվել է Սյունիւքը...
Էս էն դեպքն է, որ եթե մեկը ներում է հերձվածողին, ինքը ուրեմն տասնապատիկ ավելի սրիկա է, քան նա, ում ներում է:
Էսքան բան:
