«Երկիր Ծիրանի» կուսակցության նախագահ Զարուհի Փոստանջյանը գրում է.
Ստելը և կեղծիք տարածելը բռնություն է: Երբ մարդու ծնունդը բռնաբարության հետևանք է լինում, ապա նրա կյանքը սկիզբ է առնում կեղծիքից: Հետևաբար, նրա ճակատագրից գրեթե անհնար է զերծ պահել կեղծարարությունը: Նրա ապագան կախված` պայմանավորված է, այդ կեղծիքով: Բռնաբարությունից ծնվածը անկախ իր կամքից արձանագրել է իր ծնունդով առաջին սուտը` կեղծիքը:
Մեր դեպքով ստախոսը ծնվել է մի հիվանդ, անտեր կնոջից ու ընտանիք` կին և որդիներ, ունեցող տղամարդուց:
Երբ կյանքը սկիզբ է առնում ստից, ապա այդ կյանքի տերը ստիպված է վախենալ, որ նրան կբռնեն հաջորդ կեղծիքի մեջ: Հետևաբար, նա սկսում է իր կյանքը ստով, անընդհատ ստելով նա փորձում է քողարկել նախորդ սուտը: Ստախոսը շարունակում է ստել նույնիսկ այն ժամանակ երբ դրա համար առիթ չունի: Այսինքն, ժամանակի ընթացքում ստելը և կեղծելը նրա համար սովորություն է դառնում:
Երբ նա ստի ու կեղծիքի միջոցով առաջին անգամ եկամուտ է ստանում, նրա համար ստելը և կեղծելը դառնում է եկամտաբեր մասնագիտություն: Ստախոսը երբ ձեռք է բերում քաղաքական իշխանություն շարունակում է ստել ոչ միայն, որ խաբի, այլ նաև նրա համար, որ խեղաթյուրելով իրողությունները, խաբված զոհին պահի վերահսկողության տակ` տալով նրան իր իշխանության հետ նույն կարգավիճակում գտնվելու խաբկանք: Ներշնչելով, որ խաբված լինելը ավելի նպաստավոր կարգավիճակ է, քան ճշմարիտ լինելը:
Ստախոսը քարոզում է չվախենալ ստից և պաշտել սուտը: Նա քարոզում է սարսափել ճշմարտությունից և հեգնել ճշմարտությանը: Ստախոսը կես ճմարտություն ասելով մոլորեցնում և տարածում է ակնհայտ սուտը: Թեթևակի խեղելով ճշմարտությունը նա տարածում է ամենավտանգավոր սուտը: Ստախոսը ամեն օր աշխատում է` մոլորեցնում է, ստեր, հորինում և տարածում: Ստախոսի ամենաստոր սուտը ՇՈՒՇԻԻ մասին է:
Մոլորվելը մեղք չէ, սակայն ակնհայտ սուտը և ստախոսին ընդունելը, մեղք է՝ ծանր մեղք:
