Մի օրվա պատմություն եմ ուզում պատմել, որ մեզ վրա շատ ծանր տպավորություն թողեց...
2018 թ. ապրիլի 21-ն էր` Թաթուլ Կրպեյանի ծննդյան օրը:
Ես ու Ասպրամը ծաղիկներով, անձրևի տակ, ոտքով քայլեցինք դեպի Թաթուլ Կրպեյանի անվան զբոսայգի: Տխուր էինք: Դե', այդ օրերին` ծննդյան կամ մահվան օր, սովորաբար տխուր ենք: Բայց շուրջներս այլ տեսակի անհասկանալի ճնշում կար... Օդում կախված սարսափ կար...
Հայտարարել էին, որ հպարտ քաղաքացիներն ազատ են իրենց գործողություններում, ինչ ուզեն կանեն: Վայերնավարի, շչակները միացրած մի մեքենա անցավ հենց խաչմերուկի վրա ու մազ էր մնում, որ մեզ վթարի ենթարկեր... բայց ինքը հպարտ էր, իրեն ասել էին` ինչպես ուզես կքշես, ու ինքը չէր նայում, որ ճանապահը մերն է ու քշեց մեզ վրա... Արցունքն աչքներիս իջանք զբոսայգի...
Գայի պողոտան սկսեցին փակել... Քիչ հետո հասկացանք, որ Նիկոլ Փաշինյանն իր թափորով պետք է անցնի: Այդ օրը նա Նոր Նորքի առաջին և երկրորդ զանգվածներով էր անցնելու...
Թաթուլ Կրպեյանի ծննդյան օրն էր, Հայաստանի ազգային հերոսի ծննդյան օրն էր... Զբոսայգում հավաքվեցին մտերիմներն ու Թաթուլ Կրպեյանի անվան դպրոցի ուսուցիչներն ու աշակերտները:
Անձրևի տակ մենք հարգանքի տուրք մատուցեցինք , երեխաներն արտասանեցին հերոսի բանաստեղծություններից, բայց նրանց ձայները խլացան պողոտայով այդ պահին անցնող «հպարտ»-ների աղմուկի մեջ... Մենք մենակ էինք... Կարծես Ազգային հերոսը միայն մերը լիներ... Փողոցը արշավողներն անհաղորդ էին... Նրանք արդեն բաժանել էին մեր ու ձեր հերոսների... Նրանք մեզ հետ չէին և մտադրություն անգամ չունեին միանալու մեզ... Շատ տխուր էր... Անձրևն էլ ավելի էր խտացնում մռայլ գույները...
Ես ու Ասպրամը հասկացանք, որ սարսափելի ժամանակներ են սկսվում, ժամանակներ, երբ իրական հերոսները չեն ընկալվելու... Ամենաթողության ալիքի տակ ջնջվելու էին ազգային արժեքները, ու յուրաքանչյուրը մնար ինքն իր ցավի հետ...
(Իրինա Բարսեղյան-Կրպեյան)
