Հունիսի 27-ին հրապարակվեցին Հայաստանի ընտրությունների վերջնական արդյունքները:  Վարչապետի պարտականությունները կատարող Նիկոլ Փաշինյանի «Քաղաքացիական պայմանագիր» կուսակցությունը ստացել է  ընտրողների 53,91 տոկոսի ձայները, իսկ Ռոբերտ Քոչարյանի դաշինքը՝ 21,9 տոկոսի: Այսպիսով իշխող կուսակցությունը խորհրդարանի ընդհանուր 107 պատգամավորական մանդատներից ունենալու է 68-ը:

Այս ընտրությունները լուրջ խափանումներ վեր հանեցին ռուսական լրատվության մեքենայում: Մենք չենք քննարկի այժմ Փաշինյանի և Քոչարյանի արժանիքներն ու արատները: Ռուսական ղեկավարությունն ակտիվ աշխատում է Հայաստանի հետ՝ Նիկոլ Փաշինյանի ղեկավարությամբ: Միաժամանակ Մոսկվայում հարգանքով ու բարեհաճությամբ են ընդունում Հայաստանի նախկին նախագահ Ռոբերտ Քոչարյանին:

Տեղին է հավելել, որ երեք տարի առաջ իշխանության գալուց հետո Նիկոլ Փաշինյանը Մոսկվայում թերահավատ վերաբերմունքի էր արժանանում  ոչ միայն հեռուստակայաններում, այլև Կրեմլում: Տագնապ էր առաջացնում  նրա՝ պետական ապարատում այնպիսի կադրերի ընդգրկման քաղաքականությունը, որոնք հոռետես էին վերաբերվում Ռուսաստանի հետ միությանը: Ռոբերտ Քոչարյանի դատական հետապնդումը նույնպես հասկանալի տարակուսանք էր առաջացնում: Հանուն ճշմարտության պետք է նշել, որ Հայաստանում թեքումը Արևմուտքի ու ՆԱՏՕ-ի կողմը  Սերժ Սարգսյանի նախագահության օրոք շատ ավելի էր զգացվում: Բայց իներցիայի անտեսանելի պատճառներով նա «յուրային» էր:  

Ղարաբաղյան աշնանային պատերազմից հետո հարաբերությունները Փաշինյանի հետ նկատելի լավացան: Կարևոր է ընդգծել, որ Կրեմլը, Ռուսաստանի ԱԳՆ-ն, ինչպես նաև Պետդուման ու  Դաշնության խորհուրդն ընդունեցին Հայաստանի ընտրությունների արդյունքներն անմիջապես և անվերապահորեն: 

Անկողմնակալ հայացքը Ռուսաստանի մեդիա դաշտին Հայաստանի ընտրությունների համատեքստում տխուր եզրակացությունների է հանգեցնում: Փաստորեն ռուսական բոլոր ԶԼՄ-ները մոլորության մեջ էին գցում իրենց սպառողներին և ռուսական ղեկավարությանը:

Այսպես, РИА Новости-ի հրապարակած հարցումը ընտրությունների օրը Քոչարյանի կուսակցությանը տալիս էր 32 տոկոս, իսկ Փաշինյանին՝ ընդամենը 24 տոկոս: Այդ կանխատեսումը հրապարակեց Մարգարիտա Սիմոնյանը ընտրությունների օրը: «Коммерсантъ»-ն այլ թվեր էր ներկայացրել  ընտրությունների նախօրեին. 24,1 տոկոս Քոչարյանի դաշինքին, 23,8 տոկոս՝ Փաշինյանի կուսակցությանը:  

Նույնիսկ այնպիսի փորձառու մարդը հայկական հարցերում, ինչպիսին է Կոնստանտին Զատուլինը, ընտրություններից ընդամենը մի երկու օր առաջ վստահությամբ էր խոսում Քոչարյանի հաղթանակի մասին:

Հենց որ ընտրատեղամասերը փակվեցին, ռուսական ԶԼՄ-ների հսկա Արամ Աշոտովիչ Գաբրիելյանովն իր տերեգրամ ալիքում գրում էր. «Ստացվել են ռուսական կառույցների էկզիտպոլների տվյալները: Նրանք սկզբունքորեն չէին տալիս ինձ ընտրությունների ավարտի տվյալները: «Հայաստան»՝ 41, «Քաղաքացիական պայմանագիր»՝ 21, «Բարգավաճ Հայաստան»՝ 10, «Պատիվ ունեմ»՝ 7»:

Չենք գտնում գեթ մեկ կանխատեսում ռուսական ԶԼՄ-ներում, որում ներկայացված կանխատեսումները մոտ լինեին իրական դասավորությանը: Կարող ենք հայտնաբերել սոցցանցերում Հայաստանի մեկ-երկու գիտակի, որոնք զգուշավորություն էին պահպանում: Բայց ընդհանուր պատկերը միագույն է:

Խափանումը միայն ֆավորիտին վեր հանելու հմտության առնչությամբ չէր: Ամիսներ շարունակ Փաշինյանի դեմ համակարգված քարոզչություն էր վարվում: Մենք սա գրում ենք ո՛չ արդարացնելու, ո՛չ էլ կշտամբելու համար, բայց նշում ենք այն հավանականությունը, որ Ռոբերտ Քոչարյանի օգտին քարոզչությունը ռուսական ԶԼՄ-ներում հանգեցրել է հակառակ արդյունքի: Քիչ ջանքեր չեն գործադրվել: Ե՛վ Պոզներն աշխատեց, և՛ հաճախ էր Փաշինյանի դեմ հանդես գալիս Վլադիմիր Սոլովյովն իր հաղորդման մասնակիցների հետ: Ցայտուն էր հատկապես  ազդեցիկ Սերգեյ Կուրղինյանի ելույթը ընտրություններից քիչ առաջ: Նա այսպես ներկայացրեց իրավիճակը. «Քոչարյան կամ մահ»: Եվ միաժամանակ հայտնեց, որ ադրբեջանական հատուկ ջոկատն արդեն Երևանում է Փաշինյանին օգնելու համար: Քանի՞ ձայն բերեց նա այդ կերպ Փաշինյանի կուսակցությանը:

Կարելի է հիշել, թե ինչպես Փաշինյանի իշխանության գալուն պես պետական ռադիոյով հնչեցին նշանավոր քաղաքական գործիչների կոչերը՝ «խեղդել արյան մեջ» և «թող կորչեն, ընկերություն անել Ադրբեջանի հետ»: Կարելի է ավելացնել, որ այժմ՝ անմիջապես ընտրություններից հետո, պաշտոնատարները և խոսողները տագնապ արտահայտեցին՝ կապված կեղծումների հետ և արյունահեղություն գուշակեցին: Եվ այդ ամենն առանձին ձայներ չէին, այլ գերակշռող և մյուս կողմի խոսքը ներկայացնելու և նրան պաշտպանելու իսպառ բացակայության պարագայում: Բայց չէ՞ որ ստիպված ես կրկին աշխատել Փաշինյանի կառավարության հետ: Ուրեմն ինչո՞ւ և ինչի՞ համար էր այս ցուցքը:

Աղբյուրը՝ ИА REGNUM