Հայաստանի ադեկվատ ու հայրենիքի զգացում ունեցող խավի համար ընտրությունները գուցե ոչ ընդունելի, բայց ճահճից դուրս գալու ելք էին թվում: Ընտրությունների արդյունքով արձանագրվեց՝ ոչ միայն մնում ենք ճահճում, այլև կամաց-կամաց ընկղմվում ենք խորքը:
Կհասնի՞ մեր սերունդն այդ խորքին, թե՞ մենք կհասցնենք թպրտալով շնչել ու գոյատևել, արդեն էական չէ: Խեղդվելու են մեր սերունդները, մոտակա սերունդները:
Հիմա մեր մասին. ինչպե՞ս ենք պատրաստվում ապրել ճահճի ու գարշահոտության մեջ:
Շատերն արդեն ինքնապահպանման բնազդով արհեստական պատնեշներ են կառուցել իրենց ու իրականության մեջ՝ փորձելով ժամանակ ձգել.
1. Բլոկ են արել նիկոլին, որ չտեսնեն ու չլսեն նրան
2. Չեն հետևում լուրերին, որ բացասական ինֆորմացիա չստանան
3. Արձակուրդ են վերցրել, մեկնել ամառանոց
4. Սերիալ են նայում կամ գիրք են կարդում
5. Փորձում են «վայելել» այսօրը, քանի որ վաղը կարող է չլինել...
Սա ինքնախաբեություն է, ժամանակավոր լուծում: Անկախ ամեն ինչից՝ Հայաստանի շուրջ օղակն ամեն օր սեղմվում է, իսկ ճահիճը՝ թանձրանում: Սա վտանգավոր անդորր է փոթորկից առաջ:
Հայ ժողովրդի քիչ, բայց որակյալ հատվածը պարտավոր է շունչ քաշել ու որոշել անելիքը: Մենք ժամանակ չունենք, առավել ևս՝ ինքնախաբեության...
