Ադրբեջանի սադրանքները, ուղղված Հայաստանին, ՀԱՊԿ-ն համարում է «սահմանային միջադեպ», իսկ իրավիճակը Աֆղանստանի և Տաջիկստանի սահմանին բլոկի «աջակցությունն է պահանջում»: Տարօրինակ նախապատվություններ են, չէ՞:
Առայժմ միայն մի եզրակացություն կարող եմ անել. ահաբեկչական սպառնալիքի անվան տակ ՀԱՊԿ-ն անուղղակիորեն ճնշում է գործադրում չինական Մետաքսի ճանապարհի նախագծին՝ հաճոյանալով Բրիտանիայի և ԱՄՆ-ի այն շրջանակներին, որոնք օրհնել են թուրք-ադրբեջանական ագրեսիան Արցախի և Հայաստանի դեմ:
Մի կողմից՝ ՀԱՊԿ-ն աչք է փակում մինիսուլթանի սադրիչ ակտիվության վրա հայկական Սյունիքում՝ սպառնալով իրանա-չինական «Հյուսիս-Հարավ» տրանսպորտային միջանցքի հեռանկարներին: Մյուս կողմից՝ ճնշում է չինական ենթակառուցվածքների նախագծերը Միջին Ասիայում, որոնք առնչվում են ոչ միայն Տաջիկստանին, այլև Ղրղզստանին և Ուզբեկստանին:
Եթե ՀԱՊԿ-ին իրոք մտահոգեր ահաբեկչության խնդիրը, ապա Բաքվի մինիսուլթանությունը իր վարձու զինյալներով՝ բերված Սիրիայից, Աֆղանստանից և Լիբիայից և նետված Արցախ, վաղուց արդեն հայտնված կլիներ պատժամիջոցների գործընթացներում: Եթե ռազմական բլոկին չեն անհանգստացնում ահաբեկիչներն Արցախում՝ անմիջական հարևանությամբ ռուսական Դաղստանին, ապա ինչո՞ւ է անհանգստացել ՀԱՊԿ-ն Աֆղանստանի հյուսիսի համար:
Ինչ վերաբերում է «Թալիբանին» (կազմակերպություն, որի գործունեությունն արգելված է ՌԴ-ում), ապա պակիստանամետ շարժումն այսօր տարածքային կամ որևէ այլ զավթողական գործողության տարբերակ չի նախատեսում Միջին Ասիայի երկրներում: Թեպետ անգլիացիներն ու ամերիկյան վերնախավի մի մասը հենց միայն այդ են երազում:
Ուրիշ էլ ո՞ւմ է նվագակցում ՀԱՊԿ-ն իր մղումներով Տաջիկստանի առնչությամբ: Իհարկե Թուրքիային, որը ջանում է Դուշանբեին տրամադրել համագործակցության՝ ի վնաս իրանա-տաջիկական հարաբերությունների: Ռեջեփ Էրդողանը խնդրել է ամերիկացիներին ստանալ վերահսկողության իրավունքը Քաբուլի օդանավակայանի վրա. նա ձգտում է օգտակար լինել Ջոզեֆ Բայդենի վարչակազմին: Եվ ինչքան ավելի է ՀԱՊԿ-ն առաջ հրում թալիբների թեման, այնքան ավելի թանկանում է թուրքերի ապագա պահպանության գործունեությունը Քաբուլում: Տխուր տեսարան է… Պատկերացնում եմ՝ ինչ թախիծով ու արհամարհանքով է Չինաստանը դիտում այս անտեղի ներկայացումը:
