Խաչատուր Սուքիասյանի հայտնվելն խորհրդարանում և նրա երեկվա ելույթը պարզ վկայությունն են նրա, որ 2018թ. տեղի ունեցած հեղաշրջումը Հայաստանը հետ է գցել առնվազն 20 տարով, եթե հաշվարկը սկսում ենք 2018-ից: Նախկին իշխանության և նրա առանձին ներկայացուցիչների նկատմամբ հնչեցրած նրա քննադատությունը կարելի է դիտարկել որպես հաղթողի վրեժխնդրության ցուցադրությամբ: Ի վերջո 1998թ. փետրվարի 3-ին տեղի ունեցած հեղաշրջման արդյունքում Խաչատուր Սուքիասյանը զրկվեց երկրի թիվ մեկ օլիգարխի կարգավիճակից, և շուրջ 20 տարի զբաղված էր այդ կարգավիճակը վերականգնելուն ուղղված գործողություններ կազմակերպելով: 2008թ. նա դա փորձեց անել Լևոն Տեր-Պետրոսյանի միջոցով, սակայն ձախողեց, իր իսկ ասելով կորցնելով առնվազն 80-100 միլիոն դոլար: Բայց ի վերջո հաջողության հասավ Նիկոլ Փաշինյանի տեսքով, ում լրագրողական և ապա քաղաքական գործունեությունը ֆինանսավորում էր 1998թ. սկսած: Այս մանր վրեժխնդրության դրսևորմանը կարելի էր չանդրադառնալ, եթե չլիներ մի ավելի կարևոր հանգամանք: 2018թ. հեղաշրջման և դրան հաջորդած իրադարձությունների արդյունքում Հայաստանի իշխանությունից, այդ թվում օրենսդիր իշխանությունից՝խորհրդարանից դուրս մղվեցին ազգային բուժուազիայի ներկայացուցիչները: Քաղաքականության և բիզնեսի տարանձջատման անվան տակ խորհրդարանից դուրս մղվեցին Սամվել Ալեքսանյանը, Միքայել և Կարեն Վարդանյանները, Գագիկ Ծառուկյանը և շատ ուրիշներ, իսկ նրանց փոխարեն խորհրդարանում հայտնվեցին կոմպրադրոկան բուրժուազիայի այնպիսի կարկառուն ներկայացուցիչներ ինչպիսիք են Խաչատուր Սուքիասյանը կամ Գուրգեն Արսենյանը:
Ինչ էական տարբերություն կա ազգային և կոմպրադորական բուրժուազիայի միջև չեմ ուզում շատ խորը մանրամասնել, սակայն պարզ ասեմ. որ եթե կոմպրադորական բուրժուազիան զբաղված է օտարկերկրյա ապրանքների և ծառայությունների ներմուծմամբ և իրացմամբ, ապա ազգային բուժուազիան երկրի ներսում ապրանքների արտադրությամբ: Նայեք Խաչատուր Սուքիասյանի բիզնես կայսրությանը և դուք կեսնեք, որ այն իր էությամբ հետադիմական է, այն մնացել է 90 ականների Ռոսիա կինոթատրոնի հարակից տարածքի տոնավաճառի առնեմ ծախեմ չարչիական-տարգաշական մակարդակի վրա: Նույնը կարելի է ասել Արսենյանի մասին, ում բիզնեսը սահմանափակվում է սիգարետների ներմուծմամբ և վաճառքով: Ի տարբերություն նրանց Սամվել Ալեքսանյանը կամ Գագիկ Ծառուկյանը գտնվում են բիզնեսի առումով անհամեմատ ավելի բարձր աստիճանի վրա: Նրանք իրենց առևտրային կապիտալի մի զգալի մասը ուղեցին արտադրության ոլորտ. Ալեքսնյանը հիմել է բազմաթիվ տեքստիլ ձեռնարկություններ, որոնք ոչ միայն փոխարինել են ներմուծմանը, այլ նաև արտահանվում են,: Ալեքսանյանը ներգրավված է արտադրության շղթայի բոլոր ոլորտներում. գյուղատնտեսությունից մինչև արդյունաբերություն: Նույնը վերաբերվում է Ծառուկյանին, ով ոււնի տեքստիլի, արևային էլեկտրական պանելների, կերամիկայի, ցեմենտի, կոնյակի և գինու և այլ բազմաթիվ արտադրություններ: Վադանյանները հաջողությամբ զբաղվում են ծխախոտի, հրուշակեղենի արտադրությամբ, մրցելով համաշխարհային գիգանտների հետ: Սա խոսում է նրանց կրթական և քաղաքակրթական ավելի բարձր մակարդակի գտնվելու մասին: Նրանք հասկանում են, որ բանկային և առևտրային կապիտալը չի կարող երկրի և տնտեսության զարգացման հիմք լինել , որ այս ոլորտները չեն ստեղծում հավելյալ արժեք, այլ զբաղված են այդ արժեքի վերաբաշխմամբ: Բացի այդ ազգային բուժուազիան իր արտադրության ցիկլի մեջ ներգրավվում է երկրի բոլոր տարածքները՝ծայրամասային գյուղերից մինչև Երևան, դրանով նպաստելով ամբողջ երկրի զարգացմանը, մինչդեռ կոմպրադրոական բուժուազիան աշխատում է միայն տնտեսապես առավել շահութաբեր տարածքում՝Երևանում, ավելի խզելով կապը հարուստ և բարեկեցիկ մայրաքաղաքի և աղքատ ու հետամնաց շրջանների միջև:
Պատահական չէ, որ Սուքիասյանը իր ելույթում որպես տնտեսության հաջողության ապացույց է ներկայացնում Երևանի կենտրոնի հյուրանոցների, ռեստորանների ու սրճարանների զբաղված լինելը: Նրա համար չկա Հայաստան, կա Երևանի փոքր կենտրոն, ու եթե այնտեղ ամեն ինչ լավ է, ուրեմն մնացածի վրա թքած: Դրա համար է նա Վազգեն Սարգսյանին սխալ համարում, որը դեմ էր տարածքների հանձնմանը: Կոմպրադրոկան բուժուազիային պետք չեն մեծ տարածքներ՝Արցախ, Սյունիք կամ Գեղարքունիք: Խաչատուր Սուքիասյանը որևէ մարզում լուրջ ներդրում չունի, չհաշված Հայէկոնոմ բանկի մասնաճյուղերը, որոնք Խորհրդային Հայաստանի, այսինքն մեր բոլորիս ծնողների և պապերի ունեցվածքն էին որին իրենք տիրացան 90 ականների սկզբին:Այնպես որ քանի դեռ Հայաստանի սեփականատերը կոմպրադրոկան բուժուազիայի ներկայացուցիչն է, մեզ ոչ զարգացում է սպասում, ոչ պետության հզորացում:
Խաչատուր Սուքիասյանը չի էլ թաքցնում, որ ինքն է իշխանության փաստացի տերը, ասելով որ Փաշինյանի առաջ պայման է դրել, որ պատգամավորները չպետք է հարստանան, և պետք է ապրեն պետական աշխատավարձով:
Սուքիասյանի ասած այն է, որ այդ մարդիկ չպետք է քթները մտցնեն տնտեսության մեջ, այսինքն դառնան իր համար մրցակիցներ, դառնան իշխանության փայատերեր: Նրանց վերապահված է իրեն սպասարկողի կարգավիճակը՝ որոշակի աշխատավարձի դիմաց, դրանով էլ թող սահմանափակվեն:
