Զգացե՞լ եք, որ ընտրություններից հետո բոլոր էն զոհվածների հարազատները, ովքեր սատարում էին նիկոլին, իրենց որդու գերեզմանի մոտ նրա ձեռքերն ու ոտքերն էին համբուրում, էն բոլոր ծնողները, ովքեր իրենց վիշտը թողած դմփ-դմփ-հու էին անում նիկոլի երթերին, էսօր անտարբերության են մատնված նույն նիկոլի կողմից։ Տիկին էրատոն էլ զոհվածների ընտանիքներ չի գնում, փող չի բաժանում, չի «կարեկցում» սգավոր մայրերին, չի նկարվում հետները։ Հիմա խանումը արձակուրդ ա գնում, սաղ օրը Դիլիջանից սթորիներ ա քցում Ինստագրամ։ Հանգստանում ա...
Զոհվածների ծնողները, երեխաները, կանայք, քույրերը նրանց պետք էին ընտրություններից առաջ։ Ընտրություններից հետո էլ ոչ հիշում են իրենց սատարողներին, իրենց համար կոկորդ պատռողներին, ոչ էլ։ Մեկին խոստացած գործը չտվեցին, մյուսի որդու շիրիմը «քանդեցին», երրորդ զոհվածի հորը ստիպեցին, որ տեսախցիկների առջև հայտարարի, որ պաչելու ա նիկոլի ոտքերը, չորրորդ զոհվածի մայրը տեսախցիկների առջև հայտարարեց, որ ինքն արժանի չի, որ նիկոլը համբուրի իր ձեռքը...
Եթե պատերազմից առաջ ինձ ասեին, որ մեր շրջապատում այսպիսի մարդիկ կան, ես կծիծաղեի, կմտածեի՝ գժվել ա ասողը։ Հիմա ես դառը քմծիծաղ եմ տալիս, որովհետև իմ աչքով եմ տեսնում ու համոզվում նրանց գոյության մեջ։ Բայց մեկ ա՝ իրանք ինձ համար փոքրամասնություն են։ Զոհվածների հարազատների 90%-ն ատելով ատում ա նիկոլին էլ, նրա թուրքերին էլ։
Ամեն ինչից զատ մենք արժեհամակարգային մի մե՜ծ քաոսի մեջ ենք, որի հասցրած վնասները երկար ժամանակ ուղեկցելու են մեզ։
