Հայաստանի Անկախությունից տնազն է մնացել։ Արցախը ոչ թե 75, այլ դե ֆակտո 100 տոկոսով, այսինքն` ամբողջությամբ կորցրել ենք։
Իսկ անհայրենիք ոչնչությունների չիշխանությունը, как ни в чем ни бывало, իր զրոյացրած, փոշիացրած, ասֆալտին պառկեցրած, պատերին տված դժբախտ, դժգույն «անկախության» 30-ամյակն է «տոնում» «գունագեղ» «մասշտաբային» երեսպաշտության ցուցադրական միջոցառումներով։
Անծայրածիր ցինիզմի, առանց սահմանների լկտիության, անամոթության մաստեր-կլաս է ցույց տալիս` Եռաբլուրից բերման ենթարկելով Եռաբլուրում հանգչող զինվորների հարազատներին։ Հերթական անգամ բռնություն գործադրելով, հայհոյելով, ստորացնելով` թուրքի ոտը Եռաբլուրից կտրելու կարգախոսով Եռաբլուրում բողոքի ակցիա անող Զարուհի Փոստանջյանին ամենաբիրտ մեթոդներով խցկում է ոստիկանական մեքենայի մեջ, որ հետո` երեկոյան, իրեն պետության կազմաքանդումն ավարտելու «պողպատյա մանդատ» տված խոշոր և մանր եղջրավորների հետ հանգիստ սրտով վայելի «տոնը» երկու միլիոն դոլարանոց անճաշակության, չտեսության, գեղցիության բոլոր գույներով։
Ու մենք հանդուրժում ենք այս ամենը...
Եվ ուրեմն, «պարտվելով` հաղթած» կապիտուլյանտը ճիշտ էր, մենք` սխալ. հայ ժողովուրդն արժանի չէր բերմամբ թե պատահմամբ ձեռքներս ընկած անկախությանը։
Արցախյան հաղթանակների Եռատոնն էլ պարզ «թյուրիմացություն» էր` 27 տարի տևած «պատմական անարդարությունից» հետո թուրքը եկավ և ընդամենը 3 տարում վերականգնեց իր իմացած «արդարությունը»...
