Երեկ Հանրապետության հրապարակում համերգ էր՝ մեր անկախության երեսնամյակի առիթով։ Բարձրախոսին մոտեցավ Նիկոլ Փաշինյանը և խոսեց։ Ասեց՝ հաղթանակը միշտ չի որ հաղթանակ ա, պարտությունն էլ միշտ չի որ պարտություն ա։ Հետո ասեց, թե մենք մեր պարտությունը պետք ա փոխակերպենք հաղթանակի, բայց պետք ա փոխակերպենք նաև հաղթանակի մեր բանաձևը, ասեց՝ հաղթելու համար պարտադիր չի և գուցե պետք էլ չի հաղթել ուրիշներին, հաղթել նշանակում է հաղթել հուսահատությանը, հաղթել մահվանը։ Ի՞նչ ա սա։
Ընդամենը հերթական խա՞ղն ա բառերի հետ, ջրից չոր դուրս գալու հերթական փո՞րձն ա։ Չէ, ավելի վատ բան ա, ավելի վտանգավոր բան ա։ Մենք անցած տարի հուսահատությանը չենք պարտվել, ոչ էլ մահվանն ենք պարտվել։ Մենք պարտվել ենք ադրբեջանա-թուրքական տանդեմին։
Ու եթե հիմա մտածենք, թե հաղթել նշանակում ա հաղթել մահվանը, էդ նշանակում ա մենք երջանիկ ենք ընդամենը նրանով որ կանք, չենք վերացել, մեր գոյությունը պահպանել ենք, էդ նշանակում ա մենք հետ ենք գնում, դադարում ենք պետականություն ունեցող ազգ լինելուց և նորից դառնում ենք պարզապես գոյություն պահպանող ազգ։ Էդ դեպքում՝ էլ ի՞նչ անկախություն։
Մենք պարտվել ենք ու եթե ուզում ենք եթե ոչ վաղը, գոնե վաղը չէ մյուս օրը նորից հաղթել, մենք պետք ա իրերն անվանենք իրանց անուններով։ Մենք պարտվել ենք ադրբեջանա-թուրքական տանդեմին։ Պարտվել ենք ոչ միայն ռազմականապես, այլ նաև քաղաքականապես։ Ու մի օր նորից հաղթելու համար մեզ պետք ա նոր վարչապետ, մեզ պետք ա նոր պետական քաղաքականություն։
