Մի տեղ տեսա մի նախկին ֆբ ֆրենդի հուզախռով ու հուզախռիվ գրառումը, թե՝ «բա ձայն հանեք, այ անուղեղներ, բա ասում էիր սահմանները պաշտպանված են...» և այլն՝ այդ ոգով:
Նախկին ֆրենդին իրական կյանքում էլ գիտեմ, հայրենասիրական հաղորդումներ էր անում սիրված ալիքներից մեկով: Այնպես չէ, թե մոտիկ ենք եղել կամ ընկերներ ենք: Չէ: Բայց երբ տեսա, որ մի այլ կարգի ոգևորված, ես կասեի՝ ցատկոտելով ողջունում ու պաշտպանում է էս հողատու-դավաճանների ու նրանց անասուն կողմնակիցների պրիդուռըկական «հեղափոխությունը», մի այլ կարգի ոգևորված, պարզապես բլոկ արեցի ու հեռացրեցի ֆբ ընկերացանկից:
Հիմա, ճիշտն ասած, լավ է անում, որ հուզվում է, մանավանդ, որքան ինձ է հայտնի, ինքն անձամբ նաև մարտական գործողություններից ժամանակին մի կողմ կանգնած չի եղել, մանավանդ՝ գյուղ առ գյուղ նկարել է այն Հայրենիքը, որը էսօր ժամանակին իր ողջունած նիկոլը ուղղակի նվիրում է թուրքերին, բնական է, որ կհուզվի:
Բայց ինձ ուրիշ բան է հետաքրքրում. գոնե իր մոտիկների մոտ մի անգամ ազնվորեն (հուսով եմ) չի՞ ասել՝ արա, էս ի՜նչ ղալաթ կոնկրետ ես արեցի, էս ի՜նչ դավաճանի էի ես ժամանակին ողջունում ու սատարում...
Ինձ համար հարցը նիկոլը չէ: Նրա հարցը ինձ վաղուց է պարզ: Իմ ընկալմամբ հարցը նրան պաշտպանող-սատարողներն են, որոնք կոնկրետ ինձ համար թուրքից էլ վատն են, ով ուզում է լինեն՝ թեկուզ արյունակից ազգական: նիկոլ պաշտպանողը չի կարող ինձ ազգական լինել, ես նմանին չեմ կարող հայրենակից համարել:
