Չգիտեմ՝ ինչքան գերի ունենք Ադրբեջանում. 160 դիակները, որոնք բերվեցին, ես ինքս եմ տեսել, որ նրանց մեջ կային թարմ դիակներ. Նրանք 9-10 ամսվա դիկաներ չէին: Այս մասին, «Պատերազմ և կապիտուլյացիա. մեկ տարի անց» թեմայով քննարկմանն ասաց ԱԺ նախկին պատգամավոր Նաիրա Զոհրաբյանը:
Նա չբացառեց, որ հայերը ադրբեջանական գերության մեջ են սպանվել և իբրև իրենց սառնարաններում պահվել ու հանձնվել են հայկական կողմին:
Իր հերթին ԱԺ «Պատիվ ունեմ» խմբակցության պատգամավոր Տիգրան Աբրահամյանը նույնպես նշեց, որ դժբախտությունների հիմնակետը դրվեց այն ժամանակ, երբ նոյեմբերի 9-ի համատեղ հայատարության 8-րդ կետի ամրագրման ժամանակ կոնկրետ ժամկետներ չդրվեցին. «Կոնկրետ ժամկետներ դրվեց Քարվաճառի, Քաշաթաղի, Ակնայի հանձնման հետ կապված, ընդ որում այնպիսի ժամկետ, որի պայմաններում մարդիկ նույնիսկ ունեցվածքը չկարողացան հանել, բայց այդ եռակողմ հայտարարության 1-2 մեզ համար նպաստավոր համարվող դրույթների պարագայում պարտադիր ժամկետային ամրագրում չեղավ»,- ասաց նա:
Ըստ ընդդիմադիր պատգամավորի, երկրորդ խնդիրը 2020 թ. դեկտեմբերին Հին Թաղեր և Խծաբերդ գյուղերում տեղի ունեցած գործողություններին էին: Այդ գյուղերը նոյեմբերի 9-ի փաստաթղթով մնալու էին հայկական վերահսկողության տակ, սակայն Հայաստանի իշխանությունների կուլիսներում կայացրած ինչ-ինչ որոշումների արդյունքում ոչ միայն այդ գյուղերը հանձնվեցին, այլ Հայաստանի 62 քաղաքացիներ գերեվարվեցին»:
Տիգրան Աբրահամյանի խոսքով, իրականում գերիների վերադարձման գործընթացը տեղի է ունենում մի ժամանակահատվածում, երբ Ադրբեջանն օգտագործելով այդ թեման որպես քաղաքական հարց, փաստացի նոր նախապայմաններ է դնում ՀՀ դեմ, ստանում է դրա դիմաց այլ քաղաքական հարցերի կարգավորում իր համար: Օրինակ, ականապատ դաշտերի քարտեզներ են տրվել ադրբեջանական կողմին:
