Հասկացողը կհասկանա իմ այս փոքրիկ գրառման իմաստը։
Գիրք էի գրել արցախյան առաջին պատերազմում գերի ընկած հետախույզ Հրաչ Աբրահամյանի մասին։ Պատկերացրեք օրեր շարունակ ինչքան եմ զրուցել նրա հետ, որ կարողանամ ճշգրիտ նկարագրել հայ գերու վիճակը Ադրբեջանում։ Դա մի սոսկալի ու զարհուրելի վիճակ է, բայց ես դրան չեմ անդրադառնա։
Հրաչին մերոնք մեռած են համարում եվ պաշտպանության նախարարությունը նրան հետմահու մեդալ պետք է շնորհեր։ Հենց գրքիս վերնագիրն էլ այդպես է` հետմահու մեդալ կենդանի Հրաչին։
Որպեսզի երկար չստացվի, ասեմ, որ Հրաչը դժոխքի միջով անցնելով փախչում է գերությունից։
Երբ Արցախում կարդում են մեդալ ստացոների անունները, ասում են` Հրաչի ընտանիքից ո° վ կա, որ հետմահու մեդալը ստանա։ Հրաչը ինքն է գնում եվ իր ձեռքով մեդալը ստանում` բոլորի ,,բերանը բաց թողնում,,։
Ասելիքս ի° նչ է• նախկինները պատերազմ են հաղթել, որովհետեվ զինվորի գինն իմացել են, գնահատել են։ Այսօր մեր Մոնթեի նկարը տեղադրողի էջը կամ խումբը տեղում փակում են։ Իշխանությունը դրանից տեղյակ չի° ։ Մեր հերոսներին հատ- հատ նսեմացնում, ոչնչացնում են։
Ավելացնեմ, որ Սեյրան Օհանյանը, ում այսօր հետապնդում են, ՊՆ- ի դուրս գրած իր ծառայողական մեքենան նվիրել էր Գերի Հրաչին, իշխանությունն էլ սեփական տունն է կառուցել։
Հայը երբեք գերի չի հանձնվել։ Ոնց ուզում եք մտածեք։ նիկոլի օրոք բոլոր արժեքները զրոյացել են, ում հետ խոսում ես, ասում է` ապրելս էլ չի գալիս։ ,,Մեջի եղածը,, ոչ ոք չի հասկանում, որովհետեվ մենք ոնց որ պատերազմը հաղթած ազգ չլինենք։ Ոնց որ մեր մեջ մի ցեց է ընկել, չենք հասկանում, թե խի ենք քանդվում, կազմալուծվում։
