Խոսք ընթերցողի

՛՛Դեռ ինչքան պիտի սխալվենքե։ ,Դեռ ինչքան պիտի ընտրենք ու ափսոսանք՛՛ ,Էլ ի՞նչ պիտի կորցնենք, որ հասկանանք ու կանգ առնենք՛՛։
Ահա այս հարցադրումներն էին պտտվում ուղեղումս, երբ կարդում էի գրող, հրապարակախոս, հասարակական գործիչ Ռուզան Ասատրյանի ՛՛Անկորնչելի Հայաստան՛՛ ստվարածավալ ժողովածուն, որը հեղինակի վեցերորդ հատորն է, 36-րդ գիրքը։ Հասա գրքի 418-րդ էջը և գտա այդ հարցադրման հեղինակի տագնապալից պատասխան զգուշացումը՝ ,Հայի վերջին խելքի ժամանակն էե։ Միանգամից սկսեցի մտածել, որ իմ վաղեմի բարեկամ Ռուզան Ասատրյանը ծնվել է հենց առաջին հայուհիների հետ և ազգին առ այսօր հեռու է պահում փորձություններից, նրանց ականջին հասցնելով հայոց պատմության դասերը և առաջնորդում դեպի հավերժություն։ Կոնկրետ այս հատորում նվիրյալի աչքով, առանց վրիպումների և բացթողումների նա ներկայացրել է 2019-2021թթ հանրապետությունում կատարված իրադարձությունները անվրեպ նկարագրելու, դրանք վերլուծելու և ընթերցողի դատին հանձնելու իր սուրբ առաքելությունը։ 
Առաջին գրառումը՝ 02 Հունվար 2019թ։
Արծիվ Գարեգին Նժդեհի ծննդյան օրը։ Ծննդյան շնորհավորանքն ինքնին արդեն ազգահավաքի կոչ է ու մարտահրավեր ժամանակին։ Նժդեհով սկսում և Նժդեհով էլ ավարտում է 2019-ը Ռուզան Ասատրյանը՝ ,Պետք է երես դարձնել այն վարդապետություններից, որոնք հաշտ չեն հայրենասիրության հետե (Գարեգին Նժդեհ)։ Հետո հեղինակը, շնորհավորելով հայրենիքի պաշտպաններին Ամանորի առթիվ, բացում է 2020թ առաջին էջը։ Բարձրաձայնում է նա Հունվարի 6-ի խորհուրդը և պատգամում․ ,Աստված մեր բարոյական սահմանադրության հիմնադիրն էե։ Անարձագանք չթողնելով խառնիճաղանջ 2020թ ոչ մի օր, ոչ  մի ժամ Ռուզան Ասատրյանը հասնում է 44-օրյա պատերազմին։ Սրտացավ կոչեր Արցախի նախագահին, ՀՀ վարպաչետին, պաշտպանության ճակատի ղեկավարներին, հետո տագնապին պարուրող լույս ու հավատ ու էլի հարցադրումներ․
-Ինչ է ուզում Ամերիկան։
-Ինչ են ուզում Թուրքիան և Իսրայելը
․․․
-Ինչ ենք ուզում մենք
․․․Հասնում ենք նոյեմբերի 9-10-ը՝ Արցախի կորսված մաս, զոհեր ու ցավ, որդեկորույս մայրեր, ․․․
Ամեն ինչ շատ-շատերից լավ հասկացող Ռուզան Ասատրյանը գրում է․ ,Չեմ հուսահատվում, մենք կգտնենք մեզ, բայց հոգիս ցավում է․․․ե։ Տարեվերջի մի գրառման մեջ հեղինակը մեջբերելով Խրիմյան հայրիկի նամակը փորձում է զգաստացնել հայությանը․ ,Մի փոքրացեքե։ Իսկ տարվա ամենավերջին գրառման մեջ կարդում ենք․ ,Երկիր, հույս ունեմ, որ 2021-ին արյունդ կմաքրվի և գերագույն գլխավոր հրամանատար կդառնա ազգային գաղափարախոսությունը՝ ազգային դիվանագիտության գրանիտյա սյուների վրա․․․ե
Մտնելով 2021թ Ռ․ Ասատրյանը հարցնում է․ ,Հայրենի՛ք, քո անցյալով ապրեմ, թե՞ ներկայով․․․ե։ Ինքն ունի ընթերցողին հասցնելու իր Ասատրյանական պատասխանը, որը խոհեմության ու ազգանվիրումի դրսևորում է։ Այս օրերին, երբ եզրափակվում է 2021թ, գուցե մենք էլ պարտավոր ենք հիշել անցյալ տարվա անցուդարձը, բայց ավելորդ չեն ամենևին Ռուզան Ասատրյանի վերլուծությունները ու գնահատականները, որ գրքում ավարտվում են հենց Նավասարդի օրը՝ Օգոստոսի 11-ին, ավարտվում են ,Փառք հայոց գենին և հավերժությունե արտահայտությամբ։
Շարունակության մեջ կամ թե գրքի ավարտին․ ,Տիգրան Մեծ․ Արծիվների տիրակալըե պիեսն է նախատեսված լայնամետրաժ ֆիլմի համար։ Թեև կարդացել ու որակել եմ, պիեսի գնահատականները թողնում եմ մասնագետներին և ուզում եմ ընթերցողի ականջին հասցնել դրա ավարտը․ , Երկնքում այդ գիշեր կրկին շողշողաց Տիգրանի գիսաստղը, որը մնաց որպես Արծիվների թագակիր, որպես Հալեյի գիսաստղ․․․ե
-Արժանի լինենք Հայոց Արքայից Արքային,- հավելում է Ռուզան Ասատրյանը վերջում։ Կարծում եմ ասացի այն, ինչ մտածում էի, մնում է շնորհակալություն հասցեագրել հեղինակին, մաղթելով  նրան ազգային վերածնունդ և հաղթանակներ ազդարարող գրառումներ, ՛՛Վան Արյան՛՛ հրատարակչությանը և միանալ գրքի տպագրության հովանավոր, գերմանաբնակ Ալվարդ Խաչատրյանին հասցեագրված հեղինակի շնորհակալական խոսքին։

Վաղարշակ Ղորխմազյան